တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာအဖြဲ႕ ေမး။ ။ လူထုသတင္းစာ၊ လူထုဂ်ာနယ္တိုက္မွာ ဆရာ့လူငယ္ဘ၀ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ နားလည္မိတယ္။ တခ်ဳိ႕ေမးခြန္းေတြဟာ အလြဲလြဲေခ်ာ္ေခ်ာ္ျဖစ္ေနရင္လဲ ေျပာပါဆရာ။ က်ေနာ္တို႔က အဲဒီလို နားလည္ထားတဲ့အတြက္ လူထုသတင္းစာနဲ႔ဂ်ာနယ္တုိက္ မွာ ထိေတြ႕ျဖတ္သန္းရင္း စေပအေတြ႕အၾကံဳေတြ ရလာခဲ့တာမဟုတ္လားဆရာ။ ေျဖ။ ။ မွန္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ၊ ရင္ထဲမွာ စာေပသေႏၶပါလာတာ အဲဒီကပါလာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ လူထုသတင္းစာမွာ က်ေနာ္အလုပ္ လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကေတာ့ ကာလအား ျဖင့္ မၾကာလွပါဘူး။ က်ေနာ္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္အကုန္ေလာက္မွာ တကၠသုိလ္က အထုတ္ခံရေတာ့ အေမက (အေဖနဲ႔တုိင္ပင္ၿပီးျဖစ္မွာပါ) ဒီေကာင္လိုယား လိုက္ယား ျဖစ္ေနမယ္၊ အလုပ္ထဲ၀င္ သင္ဆိုၿပီး နယ္သတင္းေတြကိုင္တဲ့ အယ္ဒီတာ နတ္ေမာက္ (ဦး)ထြန္းရွိန္လက္ေအာက္ တြန္း ပို႔လုိက္တာပါ။ ကုိထြန္းရွိန္ဟာ က်ေနာ့္ဆရာဆုိရင္ မွားပါဘူး။ က်ေနာ္က မနက္ပိုင္းမွာ နယ္သ တင္းေတြကို တည္းျဖတ္တာလုပ္ၿပီး ေန႔ပိုင္းမွာက်ေတာ့ အေမက က်ေနာ့္ကို ႏုိင္ငံျခား သတင္းေတြဘာသာျပန္တာ လုပ္ခိုင္းပါတယ္။ သင္ေပးတယ္လို႔ေျပာရင္ ပိုမွန္ပါတယ္။ ဒါေပ မယ့္ အခ်ိန္က အားလံုးေပါင္းမွ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ပဲရွိတာပါ။ ၁၉၆၆ ဇူလုိင္ ၄ ရက္ေန႔မွာ က်ေနာ့္ကို လာဖမ္းေတာ့ က်ေနာ့္သတင္းစာသမားဘ၀လည္း သက္တမ္းကုန္သြားတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေျမာက္မ်ားလွတဲ့ သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ႏႈတ္ထြက္စကားေတြ၊ သူ တို႔ရဲ႕႐ႈျမင္နည္းေတြ၊ အျပန္အလွန္ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးတာေတြကိုေတာ့ ငယ္ကတည္းက နားယဥ္ ေနတယ္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ငါႀကီးရင္သတင္းစာ သမားလုပ္မယ္လုိ႔ပဲ ေခါင္းထဲမွာ စြဲေနတာပါ။ က်ေနာ္ေထာင္ကလြတ္ေတာ့ အိမ္ကစာအုပ္တုိက္နဲ႔ စာပံုႏွိပ္စက္မွာ ဦးစီးသူသေဘာ မ်ဳိး ၀င္လုပ္ပါေသးတယ္။ ၄ ႏွစ္ေလာက္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ပ႐ုဖတ္တာ၊ စာအုပ္အဖံုးနဲ႔ အတြင္း သ႐ုပ္ေဖၚပံု ဆြဲတာေလာက္ပဲ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေမး။ ။ ဆရာအခုအခါ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ကဗ်ာေတြေရးေနေလေတာ့ ကဗ်ာေဆာင္းပါးကို ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ထဲ စတင္ေရးခဲ့တာလဲဆရာ။ ၀တၳဳေကာေရးခဲ့သလား။ ေျဖ။ ။ က်ေနာ္လူထုသတင္းစာမွာ ေဆာင္းပါး ၂ ပုဒ္ေလာက္နဲ႔ကဗ်ာ ၂ ပုဒ္ေလာက္ေရးဖူးပါ တယ္။ တျခားဘယ္မွာမွမေရးဖူးပါဘူး။ က်ေနာ္ကဗ်ာေတြအမ်ားဆံုးေရးမိတာဟာ ေထာင္ထဲမွာပါ။ ရာနဲ႔ခ်ီေရးခဲ့ပါတယ္။ ေထာင္ကထြက္လာေတာ့ အိမ္မွာကိုယ့္ဟာကိုယ္ ကဗ်ာ နည္းနည္းပါး ေရးပါေသးတယ္။ တျခားဟာေတာ့ မေရးျဖစ္ပါဘူး။ ဘယ္မွလဲမပို႔ျဖစ္ပါဘူး။ အ ေမက က်ေနာ့္အေတြ႔အၾကံဳကို မေမ့ခင္ေရးထားလို႔ တုိက္တြန္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က စယံုပဲ စျဖစ္ပါတယ္။ မေရးျဖစ္ပါဘူး။ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းရဲေဘာ္ေတြ ဖတ္ဖို႔အတြက္ ဘာသာ ျပန္တာေလာက္ပဲ လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ထုတ္တဲ့စာေစာင္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြနဲ႔ ျပည္သူ႔အ သံ အသံလႊင့္ခ်က္ေတြမွာ က်ေနာ္အမ်ားႀကီးေရးျဖစ္ပါတယ္။ ကိုကိုးကၽႊန္းေပၚမွာလည္း နည္း နည္းပါးပါးေရးခဲ့ပါတယ္။ မမ်ားပါဘူး။ ေျမေပၚမွာတုန္းက က်ေနာ့္မွာ စာေပျဖတ္သန္းမႈရယ္လို႔ ေျပာပေလာက္ေအာင္မရွိပါဘူး။ ေမး။ ။ ဆရာက ကာတြန္းေတြလဲဆြဲတယ္လို႔သိခဲ့ရတယ္။ ဘယ္တုန္းက စတင္ေရးဆြဲတာ လဲ၊ ဘယ္ဂ်ာနယ္ စာေစာင္ေတြမွာေဖၚျပခဲ့တယ္၊ စသျဖင့္ေပ့ါ။ ေရွ႕ျဖစ္ေနာက္ေဟာင္း ေတြေပါ့ဆရာရယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကိုေျပာျပေပး ႏုိင္မလား။ ေျဖ။ ။ က်ေနာ္လူထုသတင္းစာမွာ ကာတြန္းနည္းနည္းဆြဲခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက လူထုမွာ ေပၚဦးသက္နဲ႔ ၀င္းေဖဆိုၿပီး လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ကာတြန္းဆရာ ၂ ဦးရွိေန ေတာ့ က်ေနာ္ဘယ္ဆြဲရဲမလဲ။ သူတို႔နဲ႔လူခ်င္း အင္မတန္ရင္းႏွီးေပမယ့္ က်ေနာ္ဆြဲမိတာေလး ေတြ သူတို႔ကိုမျပ၀ံ့ဘူး။ ေထာင္ကလြတ္လာေတာ့ ဟံသာ၀တီသတင္းစာမွာလည္း ဆြဲပါတယ္။ ေထာင္ကလြတ္မွပါ။ ကာတြန္းဆြဲခကို စုၿပီးထုတ္ရင္ က်ေနာ္တို႔အိမ္က ပံုႏွိပ္စက္အလုပ္သမား ေတြကို လက္ဖက္ရည္တုိက္ရတာပဲ မွတ္မိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကာတြန္းေရးပို႔တာ က်ေနာ္မွန္း ဦး၀င္းတင္ကအစ ဟံသာ၀တီအယ္ဒီတာေတြမသိေအာင္ လုပ္ရတာလည္း မွတ္မိ ေနပါတယ္။ ဘယ္သူမွန္းသိေနရင္ သူတို႔ေရြးခ်ယ္ရာမွာ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ကာတြန္းသြားပို႔ရင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ က်ေနာ့္ညီ၊ ဒါမွမဟုတ္သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက သြားပို႔တာ မ်ားပါတယ္။ ညီအကိုေတြ အေပ်ာ္သေဘာပါ။ က်ေနာ့္ကာတြန္းပညာက ေေျပာပ ေလာက္ေအာင္ထြန္းေပါက္ပါဘူး။ ေမး။ ။ ဘယ္အခ်ိန္က ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲေရာက္ရွိခဲ့ပါသလဲ။ ဒီနယ္ထဲ စတင္၀င္ေရာက္ လာခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေန၊ ႏုိင္ငံေရးအင္အားေတြကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၿပီး ထင္ဟပ္ေပး ပါလားဆရာ။ ေျဖ။ ။ က်ေနာ္တုိ႔ လူထုသတင္းစာတုိက္ဟာ က်ေနာ္သိမီတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး မႏၱေလးနဲ႔အ ထက္ဗမာႏုိင္ငံက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ၀င္ထြက္ေန တဲ့ ေနရာပါ။ အတုိက္အခံေတြပါ။ အာဏာရေတြထဲက အင္မတန္နည္းပါတယ္။ ရန္ကုန္ဘက္ ေအာက္ဘက္ကလာတယ္ဆိုရင္လည္း အလားတူပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လံုးပန္းသူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ လူပ်ဳိမျဖစ္ခင္ကတည္းကပဲ မိဘ မ်ားနဲ႔ျဖစ္ေစ၊ သတင္းေထာက္မ်ားနဲ႔ျဖစ္ေစ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈ၊ ႏိုင္ငံေရးေဟာေျပာပြဲ၊ တကၠသိုလ္က သမဂၢေရြးေကာက္ကပြဲစတာေတြကို ေရာက္ဖူးေနတာပါ။ သတင္းစာေမာင္ႏွံဆို ေတာ့ ထမင္းစားလည္း ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေျပာျဖစ္ၾက၊ လမ္းထြက္လည္းႏိုင္ငံေရးစကား ေျပာျဖစ္ၾကတာမုိ႔ က်ေနာ္ဟာငယ္ငယ္ကတည္းကပဲ ႏိုင္ငံေရးနားရည္၀ေနတယ္လုိ႔ ဆိုေနႏိုင္ ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးက်ေနာ့္အေဖကို ဖဆပလအစုိးရဖမ္းတာ၊ သတင္းစာတိုက္ကို ခ်ိတ္ပိတ္ တာ၊ က်ေနာ္ေလးစားတဲ့ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္လုိပုဂၢိဳလ္ေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္ဖမ္းတာ၊ စတာ ေတြဟာလည္း အစုိးရကို ပိုမုန္းတီးေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိပတ္၀န္းက်င္မွာ လူျဖစ္လာသူမို႔ က်ေနာ့္ ေခါင္းထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သင့္တယ္။ အတိုက္အခံေတြမွန္တယ္၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေတြ ေကာင္းတယ္လို႔စြဲေနပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ ေက်ာင္း သားလႈပ္ရွားမႈထဲမွာ စပါတာကေတာ့ က်ေနာ္ ၉ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀၊ မႏၱေလးက အိမ္ ေတာ္ရာ ၁၄ ခန္းဇရပ္ႀကီးထဲမွာက်င္းပတဲ့ ေက်ာင္းသားဆႏၵျပပြဲႀကီးပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါရဲ႕ ေနာက္တႏွစ္က်ေတာ့ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ကိုေရာက္ၿပီး ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈထဲကုိ ေျခစံုပစ္ ၀င္ေတာ့တာပဲလုိ႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ ၁၄-၅ ႏွစ္သားပါ။ ေမး။ ။ “ေက်ာင္းသား၊ ေထာင္၊ ေတာ္လွန္ေရးသမား”ဆိုတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုေတြရဲ႕ ကိုကုိးကၽြန္းတိုက္ပြဲသမုိင္းေပၚမွာ တေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စက ေ၀ဖန္လာတာေတြရွိ တယ္။ ေ၀ဖန္တဲ့လူေတြဟာ တျခားၿဂိဳဟ္က ၿဂိဳဟ္သားေတြလားလို႔ေတာင္ ထင္မိစရာပဲ။ ထား ေတာ့။ ေ၀ဖန္သူရဲ႕ရပ္တည္မႈ၊ ပကတိအရွိတရားအေပၚ သိျမင္မႈနဲ႔ဆိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္ သက္လို႔ တိုက္ပြဲ၀င္သူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ကိုယ္စား ဆရာ့အေနနဲ႔ ဘာမ်ားေျပာခ်င္ပါသလဲ။ ေျပာ ဘို႔လဲလိုမယ္ထင္ပါတယ္။ ေျဖ။ ။ ကိုကိုးကၽြန္းအက်ဥ္းစခန္းက “ကိုယ္ထူကိုယ္ထစနစ္ဖ်က္သိမ္းေရးတိုက္ပြဲ”မွာ က်ဆံုး သြားသူေတြဟာ အစာငတ္ခံၿပီး က်ဆံုးသြားသူေတြဆိုေတာ့ ဂမူး႐ူးထိုးသမားေတြ မ ဟုတ္ဘူးဆိုတာ ရွင္းပါတယ္။ အခုလိုသူတို႔အေၾကာင္း မဟုတ္တန္းတရားေတြေျပာတာေတြ ၾကံဳေတြ႔ရင္လည္း သူတို႔ဟာ ေဒါသနဲ႔တုံ႔ျပန္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ က်ေနာ္သူတို႔ တေယာက္ခ်င္းအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ သူရဲေကာင္းမို႔ ဇြတ္မွိတ္ကာကြယ္ ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ကိုယ္စားေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတာ့ “တာ၀န္ ေက်ၿပီထင္ပါတယ္” လို႔ပဲ ထခြန္းတည္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ က်န္တာအားလံုးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တေတြ အလုပ္နဲ႔ျပသၾကဖို႔ပါပဲ။ ေမး။ ။ မိဘဆိုတာ သားသမီးတုိင္းရဲ႕ဥယ်ာဥ္မွဴးပဲ။ ပတ္၀န္းက်င္ပဲ။ ဆရာ့ရဲ႕မိဘႏွစ္ပါးက ဘယ္လိုမ်ား ဆရာ့ကိုပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့သလဲ။ အထူးသျဖင့္ အမွန္တရားကိုခ်စ္တတ္ဖို႔၊ ျမတ္ႏိုးဖို႔ ဖိႏွိပ္သူနဲ႔ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူလူထုအၾကားမွာ လူထုဘက္ကဘယ္လို ရပ္တည္ရမယ္၊ ရပ္တည္သင့္တယ္ဆိုတာမ်ဳိးေတြကို မိဘေတြကိုယ္တုိင္က ေျပာျပသြန္သင္ခဲ့တာလား။ မိဘ ႏွစ္ပါးရဲ႕စာေပကတဆင့္၊ ကူးယူသိျမင္ခဲ့ေလသလား။ ေခတ္တိုင္းမွာရွိတဲ့ မိဘေတြေကာ သား သမီးေတြပါ ေခတ္တာ၀န္ကို မေသခင္ဘယ္လိုထမ္းၾကမလဲဆိုတာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ ဒီေမးခြန္းကိုေမးတာပါ။ ဆရာတို႔မိသားစုဟာ ေခတ္ရဲ႕စံျပမိသားစုပါ။ ဒါကလည္းဒီေမး ခြန္းျဖစ္ေပၚလာဖို႔ အခ်က္အလက္လို႔ေျပာရင္ရပါတယ္။ ေျဖ။ ။ က်ေနာ္တို႔မိသားစုဟာ အင္မတန္စံက်တဲ့ ဗမာဗုဒၶဘာသာမိသားစုပါ။ မိဘကို အနေႏၱာအနႏၱငါးပါးဂိုဏ္း၀င္လို႔ သေဘာထားၿပီး အင္မတန္႐ိုေသေလးစားၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္အမိနဲ႔အဖကိစၥမရွိရင္ ခပ္ကြာကြာခပ္လွမ္းလွမ္းေနေလ့ရွိၿပီး ေခၚမွသာကပ္ေလ့ရိွပါ တယ္။ အေမနဲ႔အေဖကလည္း သူတို႔အလုပ္နဲ႔သူတို႔ ပိေနေတာ့ သားသမီးေတြကိုသိပ္ၿပီးနီးနီး ကပ္ကပ္သြန္သင္ေလ့မရွိပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ ကေလးေတြကို သြန္သင္ေနသလို မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အထက္မွာက်ေနာ္ေျပာခဲ့သလိုပဲ က်ေနာ္တုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ႏုိင္ငံေရးလိုက္စားတဲ့၊ အမွန္တရားကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့၊ အနစ္နာခံတာ ျမင့္ျမတ္ တယ္လို႔ နားလည္ယံုၾကည္တဲ့ ေလထုတခုကို ဖန္တီးထားေပးသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္ တုိ႔နားထဲမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်လည္းဒါမ်ဳိးေတြ၊ ဒီစံေတြပဲၾကားေနရတာပါ။ တခါတေလ ကိုယ့္ေခါင္း ထဲမွာ မရွင္းတာရွိရင္ေတာ့ အေမ့ကိုေမး၊ အေမကရွင္းျပတာလုပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တခါက အင္တာဗ်ဴးတခုမွာေျပာခဲ့သလိုပဲ သူတို႔က ပါးစပ္နဲ႔ေျပာၿပီးသင္တာနဲ႔ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ အျပဳအ မူနဲ႔ေျပာၿပီးသင္တာက ပိုမ်ားတယ္ထင္ပါတယ္။ ေမး။ ။ ၾကံဳတုန္း ႀကိဳက္တုန္းေပါ့ ဆရာရယ္။ ဆရာစြဲလန္းခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာေတြ၊ ဆရာႏွစ္ သက္ခဲ့တဲ့ စာေပေတြ ရွိမွာပဲ။ ဒီေမးခြန္းကေတာ့ သိပ္ၿပီး က်ယ္၀န္းမွာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ဘက္က စာမ်က္ႏွာအကန္႔အသတ္မရွိပါဘူး။ ဆရာ့ဘက္ကသာ ေျပာႏိုင္သေလာက္ ေျပာျပ ေပးပါ။ ေျဖ။ ။ က်ေနာ္စြဲလန္းခဲ့တာေတြဆိုရင္ေတာ့ အေစာပိုင္းပဲေျပာပါရေစ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သိတ္မ်ားသြားၿပီး ဘယ္သူလို႔ေျပာရခက္လို႔ပါ။ က်ေနာ္ပထမဆံုးစြဲလမ္းခဲ့တာဟာ ေရႊဥေဒါင္းပ။ (သူက က်ေနာ့္အဖိုးသူငယ္ခ်င္းပါ။ က်ေနာ့္အေမကဆို သူ႔ကိုဦးေလးသိန္းလို႔ ေခၚပါတယ္။ ကေလာင္နာမည္ေတြေရွ႕မွာ “ဦး” - “ေဒၚ” စတာေတြမတပ္တာ လိုရင္းေရာက္ ေအာင္လို႔ပါ။ မေလးစားလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။) တဆက္တည္းမွာပဲ ဒဂုန္ေရႊမွ်ာပါ။ ကေလးပီပီစြန္႔ စားခန္းနဲ႔ လွ်ဳိ႕၀ွက္နက္နဲတယ္ ထင္တာေတြကို သိတ္သေဘာက်ပါတယ္။ ကဗ်ာဘက္ကဆုိ ရင္ေတာ့ မင္းသု၀ဏ္ပါ။ ႏွစ္ေယာက္မရွိပါဘူး။ ေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ကဗ်ာေတြကို မခံစားတတ္ေသးပါဘူး။ အဲဒီေနာက္မွာႀကိဳက္လာတာက ဇ၀န၊ ေနာက္ေတာ့ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ဒဂုန္တာရာ၊ ၾကည္ ေအး၊ ေသာ္တာေဆြ စသျဖင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာမွာလည္း သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ တင္မိုး၊ ေမာင္စြမ္းရည္၊ ေမာင္သိဂၤါ၊ ၾကည္ေအာင္ စသျဖင့္ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လိုဖတ္ရတဲ့အ ထဲမွာေတာ့ ေဂၚကီနဲ႔ အီမလီဘရြန္ေတနဲ႔ စတယ္လို႔ေျပာရမလားပဲ။ အဲဒီေနာက္မွ ေတာ္လ္စ တြိဳင္း၀တၳဳေတြ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ တၿပိဳင္တည္းမွာ ဂ်က္လန္ဒန္၊ အိုဟင္နရီတို႔၊ ေမာေပါဆင့္တို႔ရဲ႕ ၀တၳဳေတြကိုလည္း စြဲလန္းခဲ့ပါတယ္။ ကဗ်ာမွေတာ့ တဂုိးနဲ႔ ခါလစ္လ္ဂ်ီဘရန္းေပါ့။ က်ေနာ္ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ စာေတြပိုဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္လိုေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြ ပါ။ က်ေနာ့္ကို အဂၤလိပ္ကဗ်ာေတြ ခံစားတတ္ေအာင္ (ဒီလုိေျပာလို႔ က်ေနာ္အကုန္ခံစားတတ္ တယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး) သင္ေပးတာက ကြယ္လြန္သြားတဲ့ စစ္ကိုင္းက ေဒါက္တာလွေရႊပါ။ အဲဒီမ်ာ ရွယ္လီ၊ ကိတ္စ၊ ဘိုင္ရြန္တို႔ကို အရမ္းစြဲေတာ့တာပါ။ ႐ုရွားက ပုရွကင္တုိ႔၊ မာယာ ေကာ့ဗ္စကီးတို႔၊ ျပင္သစ္က ရင္ဘိုးတို႔ မာလမ္းမ္တို႔လိုဟာေတြကိုလည္း ေနာက္မွာ (အဂၤလိပ္ လို) ဖတ္ရ၊ ႏွစ္သက္ခဲ့ပါတယ္။ ေမး။ ။ ဘယ္အသက္အရြယ္၊ ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္မွာ စေရးခဲ့ပါသလဲ။ ေျဖ။ ။ စ ေရးျဖစ္တာကေတာ့ တကၠသိုလ္စေရာက္တဲ့ ၁၉၆၁၊ အသက္ ၁၅-၆ ႏွစ္အရြယ္မွာ ပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ဘယ္ကိုမွ မပို႔ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္ကို စာေရးဖို႔အခါခါ တုိက္တြန္းတဲ့ ကဗ်ာဆရာၾကည္ေအာင္ (က်ေနာ္တို႔အေခၚ ကိုၾကည္လင္) ကိုပဲျပမိတယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ေဖၚျပခံရတာကေတာ့ က်ေနာ္ထင္တာ ၁၉၆၅ လို႔ထင္ပါတယ္။ ကုလသမဂၢက စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ဆိုၿပီး ( Books Of All ) လုိ႔ေႂကြးေၾကာ္သံထုတ္ၿပီး လႈံ႔ေဆာ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔မႏၱေလးဘက္ကလည္း “စာအုပ္စာေပလူ႔မိတ္ေဆြ” ဆိုၿပီး ဗမာဆံဆံေႂကြးေၾကာ္သံ ထုတ္ၿပီး လႈပ္လရွားၾကတဲ့အခ်ိန္က ျဖစ္ပါတယ္။က်ေနာ္လူထုသတင္းစာထဲမွာ ေဆာင္းပါး ၂ ပုဒ္လား ေရးခဲ့ပါတယ္။ ေမး။ ။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီထဲ ေရာက္လာစဥ္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ စာ ေတြေရးႏုိင္ရဲ႕လား။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ စာေတြကိုုဖတ္ျဖစ္ရဲ႕လား။ ေျဖ။ ။ က်ေနာ္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို လာေတာ့ ေပ်ာက္က်ားေဒသတခုကို အရင္ ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ စခန္းထဲမွာ ေနေတာ့တျခားရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ေက်ာပုိးအိတ္ထဲ ကမွတ္စုေတြ၊ ေမာ္စီတုန္းလက္ေရြးစင္က်မ္းေတြ ဖတ္ရပါတယ္။ စာဖတ္စရာ ျပတ္တယ္မရွိပါ ဘူး။ အဲဒီေနာက္ အေျခခံေဒသကို ေရာက္လာေတာ့ဖတ္စရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္လုိဖတ္စရာေတြလဲ အမ်ားႀကီးပဲရွိပါတယ္။ အေျခခံေဒသမွာ ပံုႏွိပ္စက္ ရွိေနေတာ့ ဗဟို၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးဌာနပံုႏွိပ္စက္ကထုတ္တဲ့ စာအုပ္တခ်ဳိ႕လည္းဖတ္ရပါတယ္။ ျပည္ မက ထုတ္တဲ့သတင္းစာေတြနဲ႔ မဂၢဇင္းကိုေတာ့ အခ်ိန္ေနာက္က်ၿပီးဖတ္ရပါတယ္။ မာ့က္စ္၀ါဒ၊ လီနင္၀ါဒ၊ ေမာ္စီတုန္းအေတြးအေခၚက်မ္းေတြလည္း ဖတ္မယ္ဆိုရင္တပံုႀကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ အဂၤလိပ္လုိဖတ္ႏိုင္ဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့။ ဗဟိုစာၾကည့္တိုက္မွာ စာအုပ္ေကာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အေျခခံေဒသမွာ အခါအားေလ်ာ္စြာထုတ္တဲ့ ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းေတြလည္း ရွိပါ တယ္။ အခါႀကီးရက္ႀကီးေတြမွာ ဗဟုိ၊ ေျမာက္ပိုင္းဗ်ဴ႐ုိ၊ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းစစ္ေဒသ စတာေတြ က ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းေတြထုတ္ရင္ က်ေနာ္တို႔ ၀ုိင္းေရးၾကတာပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး ၁၉၈၅ခုႏွစ္ ပါတီရဲ႕ တတိအႀကိမ္ေျမာက္ကြန္ဂရက္အၿပီးမွာေတာ့ ျပည္သူ႔အာဏာဂ်ာနယ္ကို ျပန္ထုတ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာလည္း က်ေနာ္ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့ပါတယ္။ အမ်ားဆံုးကေတာ့ ျပည္သူ႔အသံ အသံလႊင့္ဌာန မွာ ေဆာင္းပါးေတြေရးတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေမး။ ။ ဒီေန႔မ်က္ေမွာက္ကာလ ဗမာျပည္စစ္အာဏာရွင္စနစ္၊ စစ္အုပ္စုေခတ္မွာ စာေပေတြ အေပၚ ဘယ္လိုသံုးသပ္ခ်င္ပါသလဲ။ ေျဖ။ ။ ဒီေန႔ဗမာျပည္မွာထြက္တဲ့ စာေပေတြအေပၚ ဘယ္လိုျမင္သလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကိုေျဖဖို႔ ဆိုတာ က်ေနာ့္အတြက္ အေတာ္ေတာ့ခက္ပါတယ္။ အေၾကာင္းက က်ေနာ္ဖတ္ရတဲ့ စာအုပ္၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းအေရအတြက္က သိပ္နည္းေနလို႔ပါ။ က်ေနာ္ဖတ္မိတာေလာက္နဲ႔ အားလံုးျခံဳငံုမိပါ့မလားလို႔ ေတြးေနမိတယ္။ အရမ္းမွန္းေျပာတာမ်ဳိးျဖစ္ေနရင္ မေကာင္းဘူးလား လို႔။ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ နအဖဟာ စာေပနယ္ပယ္ကို အင္မတန္သတိႀကီးစြာနဲ႔ အစီအ စဥ္ေတြခ်မွတ္လုပ္ကိုင္ေနတယ္ဆိုတာပဲ။ သူတို႔ဟာ တခုလံုးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ေရရွည္စီမံကိန္း၊ တခု ခ်င္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေသးစိတ္စီမံကိန္း စသျဖင့္ လုပ္ေနတာေသခ်ာတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါ တယ္။ သူတို႔ရဲ႕စာေပၚလစီကို သူတို႔အာဏာတည္ၿမဲေရးဆိုတဲ့ ႏုိင္ငံေရးရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ တိုက္ ႐ိုက္ဆက္ထားပါတယ္။ စာေပနယ္ဟာ စစ္အုပ္စုကို ဆန္႔က်င္သူေတြျဖစ္ေပၚေစတယ္ဆိုတာ သူတို႔သိၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ဖဆပလထဲက ဆိုရွယ္လစ္ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဗိုလ္ေန၀င္း စစ္အုပ္စုတို႔ လက္ခ်င္းတြဲေနကတည္းက ရရွိထားတဲ့ အသိပါ။ ဒါေၾကာင့္ စာေပနယ္ဟာ သူတို႔ ရဲ႕အဓိကပစ္မွတ္ႀကီးတခုလို ရန္ရွာျခင္းခံေနရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ ဒီေန႔အထိပါပဲ။ စာေပေလာကတခုလံုးမွာ ႏုိင္ငံေရးအရ တုိက္႐ိုက္ပဲျဖစ္ေစ၊ သြယ္၀ိုက္၍ပဲျဖစ္ေစ၊ သူတို႔ကိုဆန္႔က်င္တာေတြ လံုး၀ပေပ်ာက္သြားေရးဟာ သူတို႔ရဲ႕အဓိကရည္မွန္းခ်က္ပါ။ ဒီရည္ မွန္းခ်က္ကို အဓိကအေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ဆိုေပမယ့္ သူတို႔အ တတ္ႏိုင္ဆံုးမျပတ္လံုးပမ္းေနမွာပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ လက္ေလွ်ာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္အရကိုပဲ စာေပဆိုတာ အတိုင္းအတာတခုနဲ႔ ရွိကိုရွိေနရမွာျဖစ္ေလေတာ့ သူတို႔ဟာ သူတို႔မရွိေနရမွာျဖစ္ ေလေတာ့ သူတို႔ဟာ သူတို႔မႀကိဳက္တာေတြကို ပေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ရင္းတဖက္မွာ အစားထိုး တာေတြလုပ္ရပါတယ္။ အဲဒီလုိလုပ္တာဟာ ကာလတာရွည္လာေတာ့ တစံုတရာထိေရာက္ေန သလိုလုိျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ စာနယ္ဇင္းေတြမွာ အေတြးအေခၚအရ၊ အတတ္ပညာ အရ၊ အရည္အေသြးရွိတဲ့လက္ရာေတြ နည္းသထက္နည္းလာၿပီး၊ အေပ်ာ္ဖတ္၊ အေပါစားစာ ေတြထြန္းကားေနတာကို စိတ္မေကာင္းစြာေတြ႔ေနရတာပါပဲ။ တေလာကေတာ့ မဂၢဇင္းတ ေစာင္မွာ စာေရးဆရာတဦးရဲ႕ေျပာၾကားခ်က္အျဖစ္ “ရသစာေပမေပ်ာက္ျပယ္ႏိုင္” ဆိုတာကို ဖတ္လုိက္ရတယ္။ ရသစာေပ ေပ်ာက္မေပ်ာက္ဆိုတာေတာင္ ျငင္းခုန္ေနရတဲ့ အေျခအေန ေရာက္ေနတဲ့သေဘာမို႔ စိုးရိမ္ပူပန္မိတယ္။ စာဖတ္သူေတြမွာ ရသစာေပ ခံစားႏုိင္စြမ္းက်ဆင္း လာတာဟာ ယဥ္ေက်းမႈေရခ်ိန္ယုတ္ေလ်ာ့လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မေကာင္းတဲ့လကၡဏာပါ။ တ ခ်ိန္တည္းမွာ နအဖဟာ သူတို႔နန္းသက္ရွည္လာတာနဲ႔အတူ စာေရးဆရာထဲက သူတို႔၀ယ္ယူ ေမြးျမဴလုိက္ႏုိင္သူေတြတိုးလာတာလည္း ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ေဖာက္ျပန္တဲ့ အုပ္စုိးသူေတြအဖို႔ ျပည္သူလူထုကို ဆန္႔က်င္ရာမွာ မီဒီယာရဲ႕အေရးပါမႈကိုေကာင္းေကာင္းသိေနၾကေလေတာ့ သူ တို႔ရဲ႕ကေလာင္တပ္ဖြဲ႕ကို မျပတ္ေမြးျမဴေနရပါတယ္။ အဓိကအေၾကာင္းက ျပည္သူ႔ဘက္က ရပ္တည္တဲ့စာေပသမားေတြဟာ အခ်ိန္ၾကာေလ ဂုဏ္သိကၡာတက္ေလ၊ စာဖတ္သူေတြအ ၾကားမွာၾသဇာတက္ေလျဖစ္ၿပီး ဖိႏွိပ္သူအစိုးရေတြဘက္က ရပ္တဲ့ကေလာင္ေတြ၊ ျခံကူးေတြက် ေတာ့ ၾကာေလ သိကၡာက်ေလ၊ ပြဲထုတ္လို႔မရေလျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေကာင္းဘက္က ၾကည့္ႏိုင္တာလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ စာေပသ မားေတြဟာ ပံုစံမ်ဳိးစံု၊ အသံုးအစြဲမ်ဳိးစံုနဲ႔ လူထုေတြကို မက္ေဆ့ဂ်္ေပးေနတာပဲ။ Labels: ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးခန္း |
