Thitsar: ည၏ မီးပြင့္မ်ား

ေအးျမႏွင္းရည္

(၁)

ေသမင္း၏တံခါး၀သို႔ ဆိုက္ေရာက္လာခဲ့သကဲ့သို႔ စိတ္လႈပ္ရွား ခံစားၾကရသည္။ စိတ္မ သက္သာမႈ၊ ေဒါသႏွင့္ ခံျပင္းမႈတို႔က လူတိုင္း၏ရင္ကို ေလာင္ၿမိဳက္ခဲ့ေလသည္။ ေသမင္းတံခါး ေပါက္ျဖစ္ေနသည့္ ျခံစည္း႐ုိးအ၀င္၀သို႔ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ အခ်ဳိ႕လယ္သမားတို႔မွာ တက္ ေခါက္လိုက္ၾကသည္။

“ငါတို႔အေပၚ ထားတဲ့ သေဘာထားက ဒါပဲလားကြ”

တက္ေခါက္အံႀကိတ္လုိက္ၾကသည္။ ငါတို႔ဟာ တရားခံေတြမဟုတ္ဘူး။ တရားခံကို ေဖၚထုတ္ရမယ္ ... ဟူ၍ တခ်ဳိ႕လယ္သမားေတြက ဟစ္ေႂကြးစိန္ေခၚလိုက္ၾကသည္။ တံခါး၀ အေစာင့္ပုလိပ္ေတြေရွ႕မွာပဲ ဘာကုိမွဂ႐ုမစုိက္ေတာ့ပဲ စိန္ေခၚလိုက္ၾကသည္။ မ်က္လံုးေတြ ျပာ သြားၿပီ။ ေဒါသေသြးက ဆူပြက္လ်ံထလာခဲ့သည္။

သံဆူးႀကိဳးေတြကာရံပိတ္ဆီးထားသည့္ ေဘာလံုးကြင္းကို ေခတၱစစ္ေဆးေရးစခန္းအ ျဖစ္ သတ္မွတ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဤဂ်ဳိးျဖဴရြာေဘာလံုးကြင္းက အေ၀းေျပးကားလမ္းမေဘး တြင္ ရွိေနသည့္အတြက္ လူျမင္ကြင္းျဖစ္ေနသည္။ ခရီးသည္ဘတ္စ္ကားမ်ားေပၚမွ ခရီးသည္ မ်ား တဖြဲဖြဲဆင္းလာခဲ့ကာ ထိုေဘာလံုးကြင္းအ၀င္၀သို႔ ဆိုက္ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔၏ ဇနီးမ်ား သမီးမ်ားမွာထိုဂိတ္ အ၀င္ေပါက္တြင္ ငိုယုိၾကသည္။

အဘကမူ ပံုမွန္လမ္းေလ်ာက္၀င္လာခဲ့သကဲ့သုိ႔ ေသမင္းတံခါး၀သို႔ ၀င္လာခဲ့သည္။ ေအးေလ။ ဒီလုိပဲျဖစ္ရေတာ့မွာေပါ့ဟု စိတ္တြင္ေရရြတ္သည္။ သူ႔မွာ ႀကိဳတင္မွန္းဆထားမႈေတြ ရွိခဲ့ၿပီးသား။ အေရးေတာ္ပံုမွာ ငါတို႔ေတြက်ဆံုးသြားခဲ့တဲ့အတြက္ ဒီလုိပဲျဖစ္ရေတာ့မွာပဲဟု ႀကိဳ တင္မွန္းဆထားခဲ့ၿပီးသား။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရင့္က်က္စြာၿပံဳးရင္း က်ားပါးစပ္ေပါက္ ေသမင္းတံခါး၀ သို႔ ၀င္လာႏုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ သည္။

အဘ၏ ေျမးမကေလး သင္းျမက ဟစ္ငိုလုိက္စဥ္ တည္ၿငိမ္ေသာ အဘေျခလွမ္းမွာ တ ခ်က္တုန္႔ဆိုင္းသြားသည္။

“ေျမးမေလးေရ သင္းျမေရ အဘအတြက္မငိုပါနဲ႔ကြယ္ ... ဒီအခ်ိန္ကာလမွာပဲ ျဖစ္လာရပဲကြဲ႔” ဟူ၍ စိတ္ျဖင့္ တီးတုိးေျပာမိသည္။ ေျမးမေလးက ဘယ္လာၾကားႏုိင္ပါ့မည္နည္း။

“အဘေရ ... အဘ သမီးတို႔ရြာမျပန္ေသးဘူး ... အျပင္ဘက္မွာ သမီးတို႔ေျမးအဖြား ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္ ... သမီးတို႔ ဒီမွာရွိ ေနမယ္ေနာ္ အဘ”

သင္းျမအသံက ဆို႔နင့္ေနသည္။ အဘရင္တြင္ နင့္သြားသည္။ လယ္သမားတဦးခ်င္းအ စစ္ေဆးခံေနရေသာ ေနရာသို႔အဘက ဦးတည္ၿပီးသြားသည္။ သူ႔အလွည့္ေရာက္လာမည့္ အ ခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ေနရမွာျဖစ္သျဖင့္ ေျမေပၚတြင္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ျမက္႐ုိင္းအၫြန္႔ ထြက္စေျမ ကြက္။ နယုန္မိုးေျပးျမက္သားေမြးခဲ့ၿပီ။ ျမက္ခင္းစိမ္းႏုစ ေျမကြက္ေပၚတြင္ထိုင္ခ်လိုက္သည္ႏွင့္ အဘ၏ မိတ္ေဆြ လယ္သမားတခ်ဳိ႕ အဘထဲသုိ႔ အလ်ဳိလ်ဳိေရာက္လာၾကသည္။

“အဘရယ္ ... ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ... အဘလဲ ဒီေဘးဒုကၡက မလြတ္ေသးပါလားဗ်ာ”

“ ... ... ... ... ”

“အဘကိုေတြ႔ရေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားရွိတယ္ဗ်ာ စုစုစည္းစည္းနဲ႔ဘာေတြေျပာၾကမယ္ ... ေတာင္းဆိုၾကမယ္ဆိုတာ အဘနဲ႔ တိုင္ပင္လို႔ရတာေပါ့”

တခ်ဳိ႕က အားတက္။ တခ်ဳိ႕ကအဘထံသုိ႔ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ႏွင့္ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ။ လမ္းေပ်ာက္ေနသည္။ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုက္ရမွန္းမသိ။ လမ္း ေပ်ာက္ေနသည္။ တကယ္က မိန္းမေရႊနားကပ္ရွိပါက ေရႊနားကပ္ကိုခၽြတ္ေပါင္၊ အိမ္ရွိသူက အိမ္ေရာင္းၿပီး တာ၀န္ေက်စပါးကိုဆပ္ၾကရသည္။ ဘာမွေရာင္းခ်စရာမရွိ၊ လက္မဲ့အရင္းမဲ့ ေသာအခါ ဖမ္းခ်င္လည္း ဖမ္းၾကေဟ့ဟုဆိုကာ လယ္သမားမ်ားဤေနရာသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အဘထံပါးသို႔ေရာက္လာေသာ ဦးဘိုးေစာက သူခံစားရသည့္ အတုိင္း ရင္ဖြင့္ေသာ အခါ ဆန္းစစ္မႈေတြပါလာသည္။

“ပူပူေႏြးေႏြးပဲရွိပါေသးတယ္ ... အာဏာသိမ္းၿပီးခဲ့တာ ရွစ္လပဲရွိပါေသးတယ္ ... ငါတုိ႔ မင္းတို႔ေတာင္းဆိုခဲ့တဲ့အထဲမွာ လယ္ခြန္ေတြကိုေငြနဲ႔ပဲေပးမယ္ စပါးကတင္းႏႈန္းကုိ ပယ္ဖ်က္ ေပးဖို႔ငါတို႔ေတာင္းခဲ့ၾကတာပဲ ... ေငြနဲ႔ေပးရတုန္းက လယ္တဧကကသံုးက်ပ္ စပါးနဲ႔ေပးရေတာ့ လယ္တဧကကုိစပါးတတင္းေပးရတယ္ စပါးတတင္းကိုးက်ပ္ႏႈန္းနဲ႔ပဲထား ကိုးက်ပ္ေပးရတယ္ ...ဒီလယ္ခြန္ေပးရတာေတာင္ အနဲဆံုးအဆင့္မွာ ျပင္မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ အထြက္တုိးစပါး၊ တာ၀န္ေက်စပါး ေပးရမွာကိုဘယ္လာပယ္ဖ်က္ေပးပါ့မလဲကြာ ... အခုအာဏာသိမ္းတဲ့ေကာင္ ေတြက သူတို႔ဆရာႀကီးေန၀င္းလုပ္ခဲ့တဲ့အတုိင္း လယ္သမားေတြရဲ႕စပါးကို ေသနတ္န႔ဲဓါးျပ တိုက္ယူမွာပဲ အေရးေတာ္ပံုႀကီးထဲမွာ လယ္သမားေတြပါ၀င္ေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့အတြက္ လယ္သ မားေတြကိုပိုၿပီးဖိရမယ္ ... ႏွိပ္ရမယ္ ... ခ်ရမယ္ဆိုၿပီး ... ငါတို႔ကိုအညႇဳိးနဲ႔ခ်ေနတာလို႔ငါေတာ့ သိေနၿပီကြ ...”

အဘအသိမိတ္ေဆြဦးဖိုးေစာက တရြာထဲသားေတာ့မဟုတ္။ ဗမာဒုိက္အင္းရြာကျဖစ္ သည္။ ကရင္ဒုိက္အင္းရြာသားေစာဖုိးနီက ဦးဖုိးေစာေျပာသည္ကိုသေဘာက်သြားၿပီး ကရင္သံ ၀ဲ၀ဲျဖင့္

“ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ မွန္လုိက္ေလ” ဟု ေထာက္ခံသည္။ အဘဦးစိန္က ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ျပံဳးရင္း ထိုသုိ႔ေထာက္ခံတက္ႂကြ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ အဘဦးစိန္က သူတို႔နယ္တြင္လူသိမ်ားသည္။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူ။ လယ္သမား ေျပာက္က်ားစစ္ ေခါင္းေဆာင္။ ေနာင္ေသာအခါ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ျဖစ္လာသည္။ ကရင္အမ်ဳိးသား ႀကီး ေစာဖိုးနီက အဘဦးစန္ႏွင့္ အတူ ကြန္ျမဴနစ္ေျမ ေအာက္လႈပ္ရွားမႈတြင္ပါ၀င္ခဲ့သူ။ ဂ်ပန္ ဖက္ဆစ္ကို အတူတကြေတာ္လွန္ ေမာင္းထုတ္ခဲ့သူ။

“ေျပာဗ်ာကိုစိန္ ... ခင္ဗ်ားသေဘာထားေတြ ဘယ္လိုရွိလဲ နားေထာင္ခ်င္တယ္ အသက္ ႀကီးကာမွ ေထာင္က်ရင္လဲက်ေပါ့ ဒါေပမဲ့ ငါတို႔တစ္ခုခုလုပ္ရလိမ့္မယ္”

အႏိုင္က်င့္ခံထားရသည့္ မႊဲေတမဲေမွာင္ေသာလူ႔ဘ၀ကို သူတို႔မလိုခ်င္ေတာ့။ ထိုဘ၀မွ သူတို႔႐ုန္းထြက္ လြတ္ေျမာက္လိုၾကၿပီ။

“ဘန္႔ေပြးကုန္းရြာက ဦးစိန္ေရာက္ၿပီလား ဒီမွာရွိလား ... ဦးစိန္ရွိလား ဦးစိန္အလွည့္ ေရာက္ေနၿပီ ... ႐ုံးခန္းထဲ၀င္ပါ”

ၿမိဳ႕နယ္စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔၏ အေစာင့္ပုလိပ္က အဘကိုလွမ္းေခၚသည္။ ႐ုံးခန္းသို႔အဘ ၀င္ခဲ့ရေလသည္။ ေျပာလက္စ စကားကိုျဖတ္ကာ အဘထြက္လာခဲ့စဥ္ အဘေဘးတြင္ လယ္ သမားလူငယ္ႏွစ္ေယာက္ကပါလာခဲ့သည္။ အဘကိုတြဲေခၚလာခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ျခံစည္း႐ိုး အျပင္ဘက္ဆီမွ ေျမးမကေလးသင္းျမ၏ ရဲတင္းအားေပးအသံက အဘထံေရာက္လာသည္။ သမီးတို႔အားလံုးရွိေနတယ္ ဘာမွ အားမငယ္နဲ႔ အဘေရ ... ဆိုေသာ အားတင္းသံက ပ့ဲတင္ ထပ္သြားသည္။

႐ံုးခန္းေရာက္လာစဥ္ ၿငိမ္ပိအဖြဲ႔က အဘကိုစိုက္ၾကည့္သည္။ အဘိုးအိုကိုတရားခံအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည့္အတြက္ တရားခံအျဖစ္စစ္ေဆးသည္။ လယ္သမားဆိုတာ အမိန္႔ နာခံ တတ္သူ။ ေၾကာက္တတ္သူ။ ေၾကာက္တတ္ရင္ ၀န္ကင္းသူဆိုၿပီး ခံယူထားတတ္သူေတြ။ ဘယ္ အုပ္ခ်ဳပ္သူကိုမဆို ဘုရင္အျဖစ္တင္ေျမႇာက္ထားတတ္သူေတြ။ အုပ္စိုးသူ ေရေျမ့ရွင္က အမိန္႔ေပး ရင္ ဦးေဆြဆံေျမ့ တာ၀န္ထမ္းရြက္သူေတြ။ ကၽြန္ေတြ။ ဤသို႔လယ္သမားကို လူ႔နလဘိန္းတံုး မ်ားအျဖစ္ အၿမဲတမ္းသေဘာထားခဲ့ၾကသည္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ၿမိဳ႕နယ္ၿငိမ္ပိ အဖြဲ႔က အဘဦးစိန္ကို ထိုကဲ့သို႔သေဘာထားေၾကာင့္ သူတို႔အၾကည့္၊ သူတို႔အေျပာမ်ားတြင္ ေတြ႔ရွိေနခဲ့ေလသည္။

“ဘာ့ေၾကာင့္ တာ၀န္ေက်စပါးမဆပ္တာလဲ ... ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရကို အကဲစမ္းတာလား ... စိန္ေခၚတာလား ... လမ္းမေတြ ေပၚမွာထြက္လာၿပီး မင္းမဲ့စ႐ိုက္ေတြနဲ႔ ပုန္ကန္ၾကတာ မေအာင္ျမင္လို႔ အစိုးရခ်မွတ္ထားတဲ့အမိန္႔ကို ဆက္ၿပီးဆန္႔က်င္တာလား ... ဟုတ္လား ဦးစိန္”

“ဆန္႔က်င္တာမဆန္႔က်င္တာက တပိုင္းျဖစ္လိမ့္မယ္ ... တကယ္ေျပာရမဲ့အပိုင္းက ခင္ ဗ်ားတို႔ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ လယ္ယာေျမေပၚမွာ ဒီကေန႔ေခတ္လယ္လုပ္ေနၾကတဲ့ သီးစားလယ္သမား ေတြဟာ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ေခတ္က ေျမပိုင္ရွင္ခ်စ္တီးကုလားေတြ လက္ထက္ကသီးစား လယ္ သမားေတြ ေႂကြးထူလို႔ေႂကြးမဆပ္ႏိုင္တဲ့ျပႆနာမ်ဳိး၊ အဲဒီျပႆနာကိုဒီေခတ္မွာထပ္ေတြ႔ ေနရ တယ္။ ဒီေတာ့တာ၀န္ေက်စပါး အထြက္တိုးစပါး ဘာစပါးညာစပါးတာ၀န္မေက်ရင္ ဘယ္ ပုဒ္မ အရ ဘယ္အျပစ္ကို က်ဴးလြန္တာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အမိန္႔ရွိရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ဥပေဒအတိုင္း က်ေနာ္တို႔ လယ္သမားေတြ ခံဘို႔အသင့္ပဲ ... ”

အဘသည္သူ၏ ကုန္းေနေသာခါးကို ႐ုတ္တရက္ဆန္႔လိုက္သည္။ ေခါင္းကိုေမာ့ ေမးကို ျမႇင့္ထားလိုက္သည္။ ရင္ကိုေကာ့ထားလိုက္သည္။ သူ႔ၾကားလက္ခ စကားကိုအသက္ျပန္သြင္း လိုက္ေလသည္။

“က်ေနာ္တို႔လယ္သမားေတြ မွတ္သားထားတာကခင္ဗ်ားတို႔ အာဏာသိမ္းစစ္ေကာင္စီ ကေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ေပးမယ္ဆိုၿပီးေသနတ္ကိုင္ စစ္ေဘာင္းဘီ၀တ္ေယာက်ာ္းပီပီ ကတိေပးခဲ့ တာပဲ။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာေပၚလာမဲ့လူထုအစိုးရက လူထုဆႏၵလူထုဘ၀နဲ႔အညီ အေျခခံဥပေဒ ေတြေရးဆြဲမယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ လူထူအစိုးရကတိုင္းျပည္ စီမံခန္႔ခြဲသြားမယ္။ ဖိႏွိပ္မႈ ေအာက္က က်ေနာ္တို႔ဘ၀ေတြဟာ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိ လြတ္လပ္သြားၿပီ။ ဒါပဲျဖစ္ရမယ္။ အခုဟာက လူထူ အစိုးရလဲမရွိေသးဘူး။ ျပည္သူ႔အာဏာလည္း မရွိေသးဘူးမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ လယ္ရွင္နဲ႔ လယ္ သမားေတြၾကားမွာ ညိႇႏႈိင္းရင္ပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္ ...။ ဘာေၾကာင့္ေႂကြး မဆပ္ႏိုင္တာလည္း၊ တာ၀န္ေက်စပါး မဆပ္ႏိုင္တာလဲဆိုတာ က်ေနာ္တို႔လယ္သမားေတြမွာ အေၾကာင္းေတြ ရွိၿပီး သားပဲ၊စပါးဆိုလို႔အိမ္မွာႏို႔ဆီဘူးတစ္ဘူးေတာင္မရွိဘူး။ ခ်စ္တီးေခတ္နယ္ခ်ဲ႕ ေခတ္ကို ျပန္မသြား ေစခ်င္ဘူး... က်ေနာ္တို႔လယ္သမားေတြဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္က ေျမရွင္ စနစ္ကို ဆန္႔က်င္ ခဲ့တာ ... မလိုလားခဲ့တာ ... လယ္သမားေတြအသိဆံုးပဲ”

“ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ထဲ ကိစၥကိုေျပာတဲ့အခါ လယ္သမားအားလံုးကို ဆြဲမထည့္ပါနဲ႔ ... ခင္ဗ်ားကိစၥကိုပဲ ခင္ဗ်ားေျပာ”

ထုိအေျခအေနတြင္ တင္းမာလာေလသည္။ ၿမိဳ႕နယ္စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔ထဲက တာ၀န္ ရွိသူက သူ႔ေရွ႕ကစားပြဲခံုကို လက္သီးျဖင့္ထုကာ အဘဦးစိန္ကို ပုန္ကန္ျခားနားသူျဖစ္ေအာင္ ေျခာက္ထဲတြန္းခ်သည္။ အမွန္တရားကို လက္မခံႏိုင္သည့္အခါ အမွန္တရားေျပာသူကိုရန္သူ၊ ပုန္ကန္သူအျဖစ္သတ္မွတ္ပစ္လိုက္သည္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္က အဘကိုၿခိမ္း ေျခာက္ေလသည္။ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေသာ က်ားမ်က္လံုးျဖင့္ စိုက္ၾကည့္သည္။ တည္ၿငိမ္ ရင့္က်က္ေသာ အျပံဳးမ်က္ႏွာျဖင့္ အဘကျပံဳးလ်က္တုန္႔ျပန္သည္။

“ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေခတ္တုန္းက လယ္သမားေတြရဲ႕ စပါးပုတ္ထဲကစပါးကို ဖက္ဆစ္က အဓမၼယူသြားၾကတယ္။ ေသနတ္ဘက္နက္ေအာက္မွာ အဲဒီလိုဓါးျမတိုက္ယူသြားေပမဲ့ ဆန္မရွိ စပါးမရွိတဲ့ လယ္သမားေတြ လယ္ကူလီေတြကို ေထာင္ထဲထဲ့ မထားခဲ့တာေတာ့အမွန္ပဲ ... စစ္ ဒဏ္သင့္ေနတဲ့ၾကားထဲက စပါးစိုက္တဲ့လယ္သမားကို ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္က ေက်းဇူးေတာင္တင္ မယ္ထင္ပါရဲ႕”

“ခင္ဗ်ားသြားေတာ့၊ ထြက္သြား ... တာ၀န္ေက်စပါးေပးမလား မေပးဘူးလား ဒါပဲသိ ခ်င္တယ္။ ဒီညၿမိဳ႕နယ္အခ်ဳပ္ခန္းကို ပို႔မွာျဖစ္တယ္။ သြားေတာ့”

အဘသည္ ၾကက္ေမႊးေလးတေခ်ာင္းလို ေပ့ါပါးစြာထရပ္လိုက္သည္။ ဘ၀တူလယ္ သမားေတြရဲ႕ကိုယ္စား ေျပာခဲ့ရသည္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဟုဆိုကာ ျပံဳးရယ္ေမာရင္း အဘ ထြက္လာခဲ့သည္။

႐ံုးခန္းထဲမွထြက္လာေသာ လယ္သမားအဖုိးအိုကို လယ္သမားမ်ားႏွင့္ ျခံစည္း႐ိုးအ ျပင္မွ လူထုကေစာင့္ႀကိဳေငးေမာေနၾကသည္။ ဘာေတြေျပာခဲ့သလဲ။ ေသနတ္ကိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဓားျပ အဖြဲ႔က ဘာေတြေမးျမန္း ခ်ည္တုတ္ခဲ့ေလမလဲ။

“အဘေရ ႐ံုးခန္းထဲက ဘာေျပာလိုက္သလဲ ... အိမ္ျပန္ရေတာ့မလား အိမ္ကိုျပန္ လႊတ္လုိက္ၿပီလား ... ဘာေျပာလိုက္သလဲ တဲ့ အဖြားက သိပ္သိခ်င္ေနၿပီ ...”

သင္းျမက ဟစ္၍ေျပာသည္။ အဘကေျမးအဖြားကိုလွမ္းေငးၾကည့္ၿပီးေနာက္ သူတို႔ထံ သို႔လွမ္းသြားသည္။ ျခံစည္း႐ိုးအျပင္ဘက္ရွိေျမးအဖြားထံတိုးကပ္သြားသည္။ အဘကရယ္ေမာ ေထ့ေငါ့ကာ ဟာသလုပ္လိုက္သည္။

“တာ၀န္ေက်စပါးမေပးႏိုင္တဲ့ဆင္းရဲတဲ့ သီးစားလယ္သမားေတြအတြက္ ၿမိဳ႕နယ္အခ်ဳပ္ ခန္းထဲမွာ ညီလာခံတခုက်င္းပေပးမယ္တဲ့ေဟ့ ... အဲဒီညီလာခံက ဘယ္ႏွစ္ရက္ ဘယ္ႏွစ္လ ၾကာမယ္မသိဘူးတဲ့ ...”

အဖြားျခံဳႏွင့္ေျမးမကေလးသင္းျမမွာ ဘာေျပာရမွန္းပင္မသိေတာ့။ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ “ဟယ္” ဟူ၍ ႏႈတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားၾက သည္။

(၂)

ၿမိဳ႕နယ္စုေပါင္း႐ံုးစိုက္ရာ အခ်ဳပ္ခန္းတြင္ အက်ဥ္းခံလယ္သမားေတြျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။

နံနက္ဆယ္နာရီခြဲဆိုလ်င္ ထမင္းခ်ဳိင့္ႏွင့္ထမင္းထုတ္မ်ားေရာက္လာၾကသည္။ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ေရာက္ေနခဲ့ၾကသည့္ လယ္သမားေတြကို အိမ္မွထမင္းထုတ္လာပို႔ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ လွည္းၾကံဳ ႏွင့္တမ်ဳိး၊ ေျခလ်င္တသြယ္၊ ကားႏွင့္ရထားႏွင့္တဖံုလာပို႔ၾကရသည္။

တိုင္းျပည္အတြက္ ဆန္စပါးရိကၡာသီးႏွံထုတ္လုပ္ေပးသည့္ ေက်းဇူးရွင္လယ္သမားကို ထမင္းတနပ္ျပန္ေကၽြးဖို႔ပင္ စိတ္ကူးမရွိေတာ့။ အဖြားျခံဳႏွင့္သင္းျမတို႔မွာ အျခားလယ္သမား မိသားစုမ်ားနည္းတူ မနက္ဆယ္နာရီခြဲၿပီဆိုလ်င္ အခ်ဳပ္ခန္းသို႔ေရာက္လာခဲ့ၾက သည္။

အခ်ဳပ္ခန္းမဆံ့သျဖင့္ လယ္သမားအက်ဥ္းသားမ်ားမွာ အခ်ဳပ္ခန္းအျပင္ဘက္ကုကၠိဳပင္ စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ေအာက္ ေျမျပင္ေပၚတြင္ ျဖစ္သလုိေနၾကရသည္။ ထမင္းထုတ္မ်ားကိုေျဖၿပီး ဒီ ေျမျပင္ေပၚမွာပဲစားၾက၊ အိပ္ၾကရသည္။ ထမင္းထုတ္ပို႔မည့္သူကို နံနက္စာစားခ်ိန္ေရာက္သည္ ႏွင့္ ေမွ်ာ္ၾကရသည္။ ေထာင္၀င္စာထမင္းထုတ္၊ ထမင္းဟင္းမွာလည္း အိမ္ကထမင္းဟင္းအ တိုင္းပင္ျဖစ္သည္။ ပို၍ထူးျခား ေကာင္းမြန္သည္မဟုတ္ေပ။ အင္ဖက္သုိ႔မဟုတ္ ငွက္ေျပာဖက္ ထမင္းထုတ္ကို ေျဖလိုက္သည့္အခါတြင္ ထမင္းႏွင့္ငပိေထာင္း၊ ထမင္းႏွင့္ ငပိခ်က္။ အ ေကာင္းဆံုးအစားအစာအျဖစ္ ဘဲဥေၾကာ္ကိုေတြ႔ရတတ္သည္။

ေတာထဲသို႔၀ါးခုတ္၊ ထင္းခုတ္သြားသည့္အခါ ေျမႀကီးေပၚတြင္ အိပ္ရစားရသည္။ လယ္ ထြန္ ထယ္ထုိးေတာ့လည္း လယ္ကြက္ကန္သင္းေပၚတြင္ အဆာခံစားရ၊ ေရေႏြးၾကမ္း ၀ုိင္းဖြဲ႔ ေသာက္ရ။ ေျမႏွင့္မကင္းေတာ့။ ေျမေပၚမွာေမြး ေျမႏွင့္တသားတည္းတလႊာတည္း။ ေျမေပၚမွာ ေျမသခင္ႏွင့္ဖက္ေပြ႔ရသည္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႔စရာ။ ေျမေပၚမွာစား၊ ေျမေပၚမွာအိပ္။ ဘာမွမဆန္းျပားခဲ့။ သို႔ေသာ္ ... သီးစားခမေပး ႏိုင္သည့္သီးစားလယ္သမားတို႔ အက်ဥ္းတုိက္ထဲက်ေရာက္ခဲ့စဥ္ ေျမေပၚမွာအိပ္၊ ေျမေပၚမွာစားရေသာအခါ ေျမ၏သားမ်ားႏွင့္အတူ ေျမသခင္သည္ နာက်ည္း နာက်င္ရေလသည္။

ေနာက္ထပ္ဘယ္ႏွစ္ည ဘယ္ႏွစ္ရက္မ်သည္အခ်ဳပ္ခန္းႏွင့္ေျမေပၚတြင္ လယ္သမား အက်ဥ္းသားတို႔ေနၾကရဦးမည္နည္း။

“အဘရဲ႕ဒါဟာဘ၀တကၠသိုလ္တခုပဲဗ်ဳိ႕ ... ဒီတကၠသိုလ္မွာ က်ဳပ္တို႔ေထာင္ေနသမ် အေတြ႔အၾကံဳေတြ အမ်ားႀကီး ရလိုက္မွာပဲ”

လယ္သမားလူငယ္တဦးျဖစ္သည့္ သရက္ေတာရြာသားဖိုးေအာင္က အဘဦးစိန္ကို လွမ္းၿပီးအားညိႇလိုက္သည္။ ဖိုးေအာင္ကို အဘတုန္႔ျပန္ပံုမွာ လယ္သမားေတြကို အရြဲ႕တုိက္သံ ပါေနခဲ့သည္။

“ဆင္းရဲသားလယ္သမားေတြ စု႐ံုးၾကပါရင္ဖြင့္ညီလာခံလုပ္ၾကပါ ... ေရွ႕ေရးအတြက္ ဘာလုပ္ၾကမလဲဆိုတာ တိုင္ပင္ၾကပါဆိုရင္ စုစည္းျဖစ္ခ်င္မွစုစည္းျဖစ္မယ္ ... ေခါင္းထိလို႔ အသဲ မခံႏိုင္ေတာ့မွ ငါတို႔လယ္သမားအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စုစည္းျဖစ္ၾကတယ္ ... အခုကြာ ၿမိဳ႕နယ္ရဲ႕ အေနာက္ဘက္ျခမ္းတခုလံုးက လယ္သမားေတြကိုယ္စားလွယ္ငါးဆယ္ေက်ာ္လာၿပီး စုစည္းမိၾက တယ္ ... အဲဒါ အျမတ္ပဲကြ ဖိုးေအာင္ရဲ႕ ... အာဏာရွင္ကိုေတာင္ အရြဲ႕တိုက္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ရ ေတာ့ မလိုပဲကြ ...”

ကရင္ဒုိက္အင္းႏွင့္ ဗမာဒုိက္အင္းရြာက လယ္သမားတခ်ဳိ႕က အဘေျပာသည္ကုိျပံဳး လုိက္မိၾကေသာ္လည္း ဘ၀င္မခ်ိခဲ့။ တခ်ဳိ႕လယ္သမားေတြက တာ၀န္ေက်စပါးမဆပ္ႏုိင္၍ ေန ပူအလွမ္းခံခဲ့ရၾကရသည္။ ဘယ္လိုမွစပါးကိုညႇစ္ထုတ္ယူလို႔မရေတာ့မွ လယ္သမားကိုအခ်ဳပ္ ခန္းထဲ၊ ေထာင္အက်ဥ္းတုိက္ထဲ ပို႔လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕နယ္စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔က အစည္း အေ၀းတက္ဖို႔ အသံခ်ဲ႕စက္ႏွင့္ ေအာ္ဟစ္အေၾကာင္းၾကားေသာ္လည္း အျခားေက်းရြာမွ လယ္ သမားေတြမွာ မၾကားလိုက္ၾက။ ပ်က္ကြက္ခဲ့ၾကသည့္ လယ္သမားကို စစ္တပ္ႏွင့္စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးက ဂ်ီသရီးေျပာင္း၀ကိုငံုခိုင္းသည္။ တခ်ဳိ႕လယ္သမားမ်ားစစ္ဖိနပ္ျဖင့္ေဆာင့္ အကန္ခံရသည္။ လယ္သမားကေႂကြး၍ လယ္သမား၀ယ္ေပးေသာ ေသနတ္ဒင္နဲ႔ လယ္သမားမ်ား အထုခံရေလ သည္။ တခ်ဳိ႕လယ္သမားမ်ား မ်က္ႏွာကိုလက္သီးျဖင့္အထိုးခံရသျဖင့္ အာလူးကဲ့သို႔ ဖူးေရာင္ ညိဳမဲကုန္သည္။ တခ်ဳိ႕လယ္သမားကို အစည္းအေ၀းပ်က္ကြက္သည္ဟုဆိုကာ ေငြဒဏ္ေဆာင္ ခိုင္းသည္။ စစ္တပ္သည္ဘုရင္ပဲ။ ေသနတ္ႏွင့္စစ္တပ္သည္ စစ္တရား႐ံုးပဲ။ စိတ္တိုင္းက်တရားမဲ့ အႏိုင္က်င့္ခြင့္ရထား ေလသည္။

အိမ္ကမိသားစုလာပို႔သည့္ ထမင္းထုတ္ကို ဆာေလာင္မြတ္သိတ္ေမ်ာ္ေစာင့္ရင္း ေျမ ျပင္အခင္းေပၚတြင္ ၀ိုင္းဖြဲ႔ညီလာခံၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အတြင္းအခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာလည္း အျခားရာ ဇ၀တ္ အက်ဥ္းသားမ်ားႏွင့္အတူ လယ္သမားအက်ဥ္းသားေတြ အျပည့္အသိတ္။ အခ်ဳပ္ခန္း ထဲမွ လယ္သမားေတြအားလံုးမွာ သည္ညီလာခံသို႔တက္ေရာက္ခြင့္မရၾက။

“အာဏာသိမ္းၿပီး ရွစ္လအၾကာမွာ လယ္သမားေတြကို ပြဲဦးထြက္ဦးခ်ဳိးနာမ္ႏွိမ္တာပဲ ဦး ဖုိးေစာရဲ႕ ... ပဲခူးအေရွ႕ျခမ္းတို႔ ဧရာ ၀တီတိုင္းတို႔က လယ္သမားေတြလဲ က်ဳပ္တို႔လုိပါပဲဗ်ာ ... အဲဒီက လယာ္သမားေတြက အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီကိုအကူအညီ သြားေတာင္းၾကသတဲ့ အခုလုိဖိႏွိပ္ရမ္းကားမႈေတြကို ကာကြယ္ေပးဖုိ႔ လယ္သမားေတြ ကိုယ္ တုိင္သတင္းပို႔ၾက တုိင္ၾကေတာၾကသတဲ့ ... အဲဒီပါတီေတြကလဲ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေစာေမာင္ တို႔ကုိ ထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြနဲ႔တားဆီးတယ္ဗ် ... ထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြ ထုတ္ျပန္လို႔ဆိုၿပီး ၿမိဳ႕နယ္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး႐ံုးေတြက လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီ၀င္အခ်ဳိ႕ကို ေထာင္ထဲထဲ့ထားတဲ့အထိ စစ္ ေကာင္စီအာဏာရွင္ ေတြက လက္သံေျပာင္ေနၾကၿပီ ကိုယ့္လူတို႔”

အဘစိန္က သူ႔မိတ္ေဆြခ်စ္ရဲေဘာ္ကရင္အမ်ဳိးသားႀကီး ေစာဖိုးနီကိုျပံဳးၾကည့္ရင္းအသိ ေပးေလသည္။ ေစာဖိုးနီမွာ အံ့ၾသသြားဟန္ျဖင့္ တံေတြးတခ်က္ေထြးထုတ္လိုက္သည္။ ေဆး ရြက္ႀကီးကိုအံသြားျဖင့္ တခ်က္ဖိကိုက္ရင္း ေခါင္းကိုတြင္တြင္ခါလိုက္သည္။

အဘတို႔ၿမိဳ႕နယ္ေျမာက္ပိုင္းက လယ္သမားမ်ားသာမက အျခားၿမိဳ႕နယ္အေရွ႕ျခမ္း၊ အ ေနာက္ျခမ္းက လယ္သမားမ်ားပါ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာလာေရာက္ဆံုစည္းၾကသည္။ နံနက္ခင္း ကုကၠိဳပင္ရိပ္ လယ္သမားညီလာခံက အရွိန္ရစ။ လယ္သမားေတြကို ဖမ္းဆီးေထာင္ထဲထည့္ထား သည့္ သတင္းက ေတာမီးပမာပ်ံ႕ႏွံ႔ခဲ့ၿပီျဖစ္သျဖင့္ စာနာခံစားသည့္လူထုမ်ားမွာ တဖြဲဖြဲေရာက္ လာခဲ့ၾကသည္။ ဘာကူညီရမလဲ၊ ေရတို႔ရိကၡာတို႔လံုေလာက္ရဲ႕လား။ စသည့္ပူပန္မႈျဖင့္ေထာက္ ပံ့ကူညီလုိသည့္ လူထုေတြလည္းတျဖည္းျဖည္းမ်ားျပားလာ။ သံဆူးႀကိဳးစည္း႐ိုးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ လာခဲ့ၾကသည္။

ၿမိဳ႕နယ္ေထာင္အခ်ဳပ္ခန္းႏွင့္ လူေနရပ္ကြက္က တသီးတျခားစီမဟုတ္။ ေထာင္နံရံႏွင့္ သံဆူးႀကိဳးပတ္ပတ္လည္မွာက လူေနရပ္ကြက္ႏွင့္ လူထုေတြ။ ၿမိဳ႕ကေလးႏွင့္ ကူးလူးဆက္ သြယ္ထားသည့္ ေျမဖို႔လမ္းမႏွင့္ အခ်ဳပ္ခန္းကလည္းကပ္လ်က္သား။

“အဘေရ ... အဘ ... သမီးတို႔ေရာက္လာၾကၿပီ အဖြားလဲပါတယ္ ... အဘကိုေျပာ ျပေပးပါ ... အဘဦးစိန္ကိုေျပာျပေပးၾကပါ ... သမီးေျပာတာကုိ အဘမၾကားရင္ ေဘးနားက ဦးႀကီးတို႔ကတဆင့္ ေျပာျပေပးပါရွင့္ ...”

ေျမးမေလးသင္းျမက အသံကုန္ဟစ္ေအာ္ေျပာသည္။ အဘက မတ္တတ္ရပ္ကာ ေနာက္ေက်ာ ဘက္က အသံလာရာသို႔ လွည့္ၾကည့္သည္။ လက္ျပႏႈတ္ဆက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ျခံစည္း႐ုိး တြင္ရပ္ေနေသာ ေျမးအဖြားရွိရာသို႔ တလွမ္းျခင္းလွမ္းသြားသည္။ လမ္းတ၀က္တြင္ အက်ဥ္း ေထာင္အေစာင့္ပုလိပ္က အဘကိုလွမ္းၿပီး အမိန္႔ေပးတားျမစ္သည္။

“တားလို႔ မရရင္ ပစ္ရလိမ့္မယ္ ... ေရွ႕မတိုးပါနဲ႔”

ပုလိပ္၏အမိန္႔ကို ၾကားရသည့္ေနာက္တြင္ လယ္သမားအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အဘစိန္ ၏ ေနာက္မွတလွမ္းျခင္းလွမ္းကာ လုိက္လာခဲ့ၾကသည္။ အဘက ေျမးအဖြားထံဆက္ေလ်ာက္ ရင္း ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေျခတလွမ္းမဆုတ္ခဲ့။

“အဖိုးႀကီးက်ဳပ္ေဟာဒီျခံစည္း႐ုိးမွာ အစာငတ္ခံၿပီးေနသြားမယ္ ... အဖိုးႀကီးမလႊတ္ မျခင္း ... လယ္သမားေတြကို မလႊတ္မျခင္း က်ဳပ္ေဟာဒီမွာေနသြားမယ္ ... အိမ္မျပန္ဘူး ... ေသရင္ေသေပ့ေစ ...”

အဖြားက ေဒါသအက္ကြဲျဖင့္ သူ႔အဖိုးႀကီးအဘဦးစိန္ကို လွမ္းေျပာသည္။ အဖြားလက္ ေမာင္းကိုဖက္ကိုင္ထားသည့္ သင္းျမလက္ေခ်ာင္းေတြမွာလည္းလႈပ္ခါလာေလသည္။ လယ္သ မားမိသားစုႏွင့္ လူထုပရိတ္သတ္မွာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံသံဆူးႀကိဳး၀ံ့ရဲ တိုးကပ္လာခဲ့ၾကသည္။ တခုခုျဖစ္လာေလမလား တခုခုျဖစ္လာေတာ့မည့္ အရိပ္အေရာင္အတိတ္နမိတ္မ်ားေလလား။ ေျမး အဖြားကို တျဖည္းျဖည္း၀ုိင္းအံုထားၾက။ ေမးၾက ျမန္းၾက၊ အားေပးၾက။ အဖြားေျပာကို ဂ႐ုတစိုက္ နားေထာင္ၾက။ အဘဘာမ်ားေျပာမလဲ ဆုိင္းငံနားစြင့္ေနခဲ့ ၾကသည္။

“အေမႀကီးရယ္ ရြာကိုျပန္ပါကြာ ... က်န္းမာေရးကိုဂ႐ုစုိက္ေစ့ခ်င္တယ္ ... ငါတို႔အ သက္ရွင္ေနရအံုးမွာ ... ေသလို႔မျဖစ္ေသးဘူး ...ဒီမွာက လုပ္စရာေတြရွိေသးတယ္ ...ေျမးေတြ သားေတြ သမီးေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရအံုးမွာမဟုတ္လား ... အိမ္မွာအေမႀကီးမရွိ လုိ႔မျဖစ္ဘူး ... မလစ္ဟာေစ့ခ်င္ဘူး ... အိမ္ကိုပဲျပန္ပါ”

စကားဆံုးေအာင္ပင္ မေျပာလုိက္ရ။ ေျပာခြင့္မရလိုက္ေတာ့။ ပုလိပ္ေတြက အဘကို ဆြဲေခၚလာခဲ့သည္။

“အဲဒီအဘ တခုခုျဖစ္သြားတယ္ဆိုရင္ောတ့ မင္းတို႔ပုလိပ္ေကာ ပုလိပ္႐ံုးခန္းပါ ျပာျဖစ္ ၿပီသာမွတ္ေပေတာ့။ လယ္သမားေက်ာေပၚ စစ္ဖိနပ္နဲ႔တခ်က္ကန္တုိင္း မင္းတို႔အာဏာရွင္ေတြ မသာတြင္းထဲေျခတလွမ္းကၽြံ၀င္သြားၿပီသာမွတ္ေပေတာ့”

“ဟုတ္တယ္ ... ဟုတ္တယ္”

“အဖုိးႀကီး ... က်ဳပ္ဒီကေန တဖ၀ါးမွမခြာဘူး ... အဖိုးႀကီးနဲ႔အတူ က်ဳပ္ရွိေနမယ္ ... လယ္သမားေတြနဲ႔အတူရွိေနမယ္ ... ေဟာဒီျခံစည္း႐ုိးမွာ ရွိေနမယ္ ... ”

အဖြားက ႀကိတ္၍႐ိႈက္ကာငိုသည္။ အဘက အသက္ေျခာက္ဆယ့္ငါးႏွစ္။ ပုလိပ္ေတြ လက္ထဲမွာ အဘကတနဲ႔နဲ႔ပါသြားသည္ကို အဖြားကၾကည့္ကာသနား ေၾကကြဲစြာငိုခ်ျခင္းျဖစ္သည္။ က်ဳပ္အဖိုးႀကီးမွာ ဘာမွအျပစ္မရွိပါဘူးေတာ္။ ေရႊမရွိေငြမရွိဆင္းရဲမြဲေတလို႔တာ၀န္ေက် စပါး မေပးသြင္းႏိုင္လုိ႔ပါေတာ္။ အသက္ႀကီးကာမွ ဒုတိယအႀကိမ္ေထာင္ထဲ ထပ္ေရာက္ရတယ္ ေတာ့္။ အဖိုးႀကီးရယ္ သနားလုိက္ပါဘိကြယ္။ ေန၀င္းစစ္ေခြးဖက္ဆစ္လက္ထက္မွာလဲခံရ။ ေထာင္ထဲ ေရာက္ခဲ့။ က်ဳပ္အဖိုးႀကီးကိုခ်က္ျခင္းလႊတ္ေပးပါ။ လယ္သမားေတြကို လႊတ္ေပးပါဆုိၿပီး အဖြားက တလံုးခ်င္းေရရြတ္ေျပာခဲ့သည္။

“အဘကုိခ်က္ျခင္းလႊတ္ပါ၊ လႊတ္ေပးရမယ္ ... အဘမွာေသြးတိုးေရာဂါရွိတယ္ ... ႏွလံုး ေရာဂါလဲရွိတယ္ ... အဘေသသြားရင္ က်မတို႔ဘ၀ေတြ ထပ္ၿပီးပ်က္ဆီးသြားေတာ့မယ္ ... အဘကိုလႊတ္ေပးၾကပါ”

အပ်ဳိေပါက္မသင္းျမကအဖြားကုိဖက္ေပြ႔ထားလ်က္ကငိုေႂကြးေအာ္ဟစ္သည္။ ေတာင္း ဆိုသည္။ သင္းျမမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေသြးေရာင္ေတြခ်က္ျခင္းလႊမ္းသြားသည္။ ေျမးအဖြား၏ ငို ေႂကြး႐ႈိက္ငိုသံေတြက ပရိတ္သတ္လူထုရင္ကို ဆို႔နင့္ေစခဲ့သည္။ လႈပ္ႏႈိးေလသည္။ ပင္လယ္ လႈိင္းကဲ့သို႔ ႂကြတက္ျမင့္ေမာက္လာေစခဲ့သည္။

“လယ္သမားေတြကို လႊတ္ေပးပါ ... လယ္သမားအခြင့္အေရးခ်က္ျခင္းေပး ... စစ္ အာဏာရွင္စနစ္ဖ်က္သိမ္းပစ္”

တေယာက္ကညာသံေပးကာ စလုိက္သည္အခါ လူထုကညာသံျဖင့္ဟစ္ေႂကြးလုိက္ သည္။ ႐ုတ္တရက္ေပါက္ကြဲသြားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ အဘဦးစိန္ကို ပုလိပ္က ဆြဲလြဲေခၚလာၿပီး အခ်ဳပ္ခန္းထဲျပန္ထည့္သည္။ ေရာက္လာခဲ့သည့္ ညကကဲ့သို႔အဘကို အခ်ဳပ္ ခန္းထဲ ျပန္ထည့္ျခင္းျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့သည့္ညက အခ်ဳပ္သားေတြကို အဘကႏိုင္ငံေရးတရားေဟာသည္။ စစ္အာဏာ ရွင္စနစ္ေအာက္က အဖိႏွိပ္ခံလူထုဘ၀ကို မီးေမာင္းထိုးျပသည္။ ၿပီးေတာ့ငါတို႔တတုိင္းတျပည္ လံုး စည္းလံုးညီၫြတ္မႈကိုတည္ေဆာက္ၿပီး ၁၃၀၀ ျပည့္ႏွင့္ ၈၈ ကဲ့သုိ႔အေရးေတာ္ပံုႀကီး တခု လုပ္ရမည္။ ဒီတခါ လူထုအစိုးရကို မျဖစ္မေနထူေထာင္ရမည္ဟုဆုိသည္။ အခ်ဳပ္သားမ်ားမွာ ၾကပ္ညႇပ္အသက္ရွဴမ၀သည့္ အက်ဥ္းသားဘ၀ကို ေမ့ထားပစ္ၾက။ ႏိုးၾကားတက္ႂကြေနခဲ့ၾက သည္။ ေသနတ္စစ္တပ္နဲ႔ အာဏာသိမ္းေတာ့ အစိုးရေတာ့ျဖစ္ လာမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဓါးျမပဲျဖစ္ မယ္ဟု အဘကေျပာေသာအခါ “ဟုတ္တယ္ ... အဘေျပာတာ ဟုတ္တယ္” ဟု ဟစ္ေႂကြး လုိက္ၾကသည္။

ေဘာလယ္ကၽြန္းဘက္မွ ဓါးျပေခါင္းေဆာင္ သာခင္က အဘကိုေလးစားၾကည္ညိဳကာ အဘကိုပုဆုိးျဖင့္ ယက္ခပ္ေပးသည္။ တညလံုးအဘကိုျပဳစုသည္။ အဘက ဓါးျမေခါင္းေဆာင္ ကို လူမႈစနစ္ဆိုးေၾကာင့္ မင္းတို႔ဟာသားေကာင္ျဖစ္ရတာ။ မင္းကေဟာဒီစနစ္က တြန္းပို႔လုိ႔ ဓါး ျပျဖစ္လာခဲ့ရတာဟု တရားျပသည္။ လူ႔ေသြးထဲမွာဓားျမျဖစ္ေစတဲ့ ေသြးတစက္မွမပါလာခဲ့ဘူး။ ေမြးရာပါဓါးျမေသြးဆိုတာ လူ႔ေလာကမွာမရွိဘူးကြဲ႔ဟု အဘကေျပာသည္။ ထိုပထမညက အဘကိုသာခင္ထိုင္၍ ဦးၫႊတ္ကန္ေတာ့္ခဲ့ေလသည္။

အဘမွာ အခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္ ေလွာင္ပိတ္ေမာၾကပ္အသက္ရွဴမ၀ျဖစ္လာသျဖင့္ ကုကၠိဳေအာက္သို႕ ထိုစဥ္က ပို႔ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုအခ်ဳပ္ခန္းထဲသို႔ အဘျပန္ေရာက္လာေသာ အခါ ဓါးျပေခါင္းေဆာင္သာခင္သည္ တက္တေခါက္ေခါက္ျဖင့္ အဘကို ေဖးမျပဳစုသည္။ ခဏၾကာ သည့္အခါအက်ဥ္းေထာင္သံတုိင္ၾကားမွ ကုန္း၍ဟစ္ေလေတာ့သည္။

“ငါဓါးျပဗိုလ္ပဲ ... ငါ့မွာေထာင္အျပင္တန္းမရွိဘူးေဟ့ ေက်းဇူးရွင္လယ္သမားေတြနဲ႔ ငါ့ အဘကို ေစာ္ကားတဲ့ေကာင္ေတြ ငါန႔ဲေတြ႔မယ္...မင္းတို႔ပုလိပ္ေတြေကာ အာဏာလုယူထားတဲ့ ေကာင္ေတြေကာ သတိသာထားေပေတာ့ ...”

ေဒါသမီးေတာက္ျဖင့္ က်ိန္း၀ါးေနစဥ္ အခ်ဳပ္ခန္း၏အျပင္ဘက္တြင္ ေသနတ္သံတခ်က္ ထြက္ေပၚလာသည္။ အခ်ဳပ္ေထာင္ကို ပဲ့တင္ထပ္သြားေစသည့္ ပုလိပ္၏ေသနတ္သံ။ အတြဲ လုိက္စိပ္၍ ထြက္လာသည္။

“လယ္သမားေတြကို ခ်က္ျခင္းလႊတ္ေပး၊ စစ္အာဏာသိမ္းဓါးျမေတြ က်ဆံုးပါေစ ... က်ဆံုးပါေစ”

ေတာင္းဆိုဟစ္ေႂကြးသံက ေသနတ္သံကို ဆက္လက္လႊမ္းမိုးေနခဲ့သည္။ တခ်ဳိ႕လူထု မွာ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္သြားၾကသည္။ တုိးတုိက္မိသျဖင့္ ယိမ္းယိုင္ၿပိဳလဲမတတ္ျဖစ္သြားသည္။ ေျမးမကေလးသင္းျမက ငိုရင္းဟစ္ေႂကြးရင္း ေမာဆို႔ေနေသာအဖြားကို ဖက္ေပြ႔ထား ေလ သည္။ အဖြားက လဲၿပိဳမက်ရန္၊ မတ္မတ္ရပ္ႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားရင္း လယ္သမားေတြကို ခ်က္ျခင္း လႊတ္ေပး ဆိုကာ ဟစ္ေႂကြးေနလ်က္။ ။

ေအးျမႏွင္းရည္

ဇြန္၊ ၁၄၊ ၂၀၀၇