Thitsar

သက္ထြန္း

ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ (proraganda) ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိျခင္းဆိုတဲ့ စကားလုံးကို အားလုံး ယဥ္ပါး ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရးေတြမွာ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးဟာ မရွိမျဖစ္္တဲ့၊ အဓိကလုပ္ငန္းတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ လူမူ ဘ၀မွာလည္း လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းေန႔စဥ္ ၾကားသိ ႀကံဳေတြ႔ေနတဲ့ အေၾကာင္း အရာေပါင္းစုံမွာ၊ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိျခင္းဆိုတဲ့ အမည္နာမကို တိုက္ရိုက္သုံးစြဲမူ မရွိၾကေပမဲ့၊ အျခားအျခားေသာ ပုံသဏၭာန္မ်ိဳးစုံနဲ႔ အသက္၀င္ေနတာကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။

ႏုိင္ငံတိုင္း၊ အစိုးရအဖြဲ႔အစည္းတိုင္းဟာ က႑ေပါင္းစုံကိစၥ (ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရး ကိုပိုအေလးထား၊ ယေန႔ကာလတြင္ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ကိစၥ-)ေတြအတြက္ အျမဲတမ္းပဲ ၀ါဒျဖန္႔ ခ်ိေရးလုပ္ငန္းကို အေလးထားေဆာင္ရြက္ ေလ့ရွိၾကတယ္။ တည္ၿငိမ္ေနတဲ့ ကာလေတြမွာေတာင္ အျမဲလိုအပ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းမ်ဳိးျဖစ္တဲ့အတြက္၊ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနရတဲ့ ကာလေတြနဲ႔ ရန္သူနဲ႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ကာလမ်ိဳးေတြမွာဆို ပိုမိုအေရးႀကီးလိုအပ္တယ္။

လူထုကိုစည္းရံုးတဲ့ေနရာမွာ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးဟာအလြန္အေရးႀကီးၿပီး၊ အေျခခံက်တဲ့ လုပ္ငန္းတခုျဖစ္တယ္။ လူထုအတြင္း ထဲထဲ၀င္၀င္နဲ႔ ထိေရာက္က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရး လုပ္ျခင္းမရွိပဲ၊ လူထုကို တသားတည္း စုစည္းပါ၀င္လာေအာင္လုပ္ဖို႔ အင္မတန္ခက္ပါတယ္။

၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးလုပ္ျခင္းရ႔ဲ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ၊ လူထုရဲ႔ယုံၾကည္မႈႈ၊ ေထာက္ခံမႈ၊ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မႈ– စတာေတြကို စည္းရံုးေရးသေဘာအရ ရရွိႏိုင္ဖို႔ဘဲျဖစ္တယ္၊ လုပ္ငန္းရဲ႔ပုံစံ သေဘာ သဘာ၀အရကေတာ့ လူထုရင္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးစုံ (မေက်နပ္မႈ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ေၾကာက္ရြံ႕မူ၊ ရဲ၀ံ႔မူ ၊ ၀မ္းနည္းမူ၊ ေပ်ာ္ရြင္မႈ... စသျဖင့္)ကို (အေၾကာင္းအရာ၊ အေျခအေန၊ ပုဂၢိဳလ္၊ အဖြဲ႔အစည္း အစရွိတဲ့တခုခုအေပၚ) ပိုမိုႀကီးထြားလာေအာင္ သို႔တည္းမဟုတ္ ေျပာင္းလဲလာေအာင္ ပုံေဖာ္ေပးဖို႔ တြန္းအားေပး လုပ္ေဆာင္တဲ့ လုပ္ငန္းမ်ဳိးျဖစ္တယ္။

၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးလုပ္တဲ့အခါ ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ၊ စာေပ၊ ပန္းခ်ီ၊ ကာတြန္း၊ စကား၊ လႈပ္ရွားမူ ၊ ပိုစတာ၊ စာရြက္စာတမ္း အစရွိသျဖင့္ ပုံသဏၭာန္မ်ိဳးစုံနဲ႔ ေဖာ္ေဆာင္ၾကေလ့ရွိတယ္။ ဒီအခါမွာလည္း ထိေရာက္မူရွိပုံျခင္း၊ ျပန္႔ႏွံ႔မႈ အားေကာင္းျခင္း နည္းျခင္း ၊ ျမန္ဆန္မူ ရွိျခင္း မရွိျခင္း ၊ ခုိင္မာမူရွိျခင္း စတဲ့အခ်က္ေတြေပၚမွာ ကြာဟမူရွိၾကသလို၊ အေရးေပၚအေျခအေနမ်ဳိးေတြမွာသုံးစြဲရတဲ့ ပုံစံေတြ ျခင္းလည္း ကဲြျပားႏုိင္ပါတယ္။ ဘယ္သို႔ပင္ဆိုေစ လူထုမွာရွိေနတဲ့၊ ရွိဖို႔လိုအပ္ေနတဲ့ခံစားခ်က္ တခုခုနဲ႔ အဟပ္တည့္ရပါမယ္။

ဒီေနရာမွာတစ္ခ်က္သိထားဖို႔လိုတာကေတာ့ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိတဲ့အေၾကာင္းအရာဟာ၊ အခ်က္ အလက္ သေဘာအရအားလုံးအမွန္ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္ဆိုတာပါပဲ၊ တခါတရံမွာ လုံး၀မရွိတာ၊ မျဖစ္ တာကို အဟုတ္အမွန္သေဘာေရာက္ေအာင္ လုပ္ႀကံဖန္တီးေလ့ရွိတယ္။ အခ်ဳိ႕အေျခအေနမ်ိဳး ေတြမွာေတာ့ အခ်က္အလက္ တခ်ဳိ႕အေပၚ တည္ေဆာက္ယူရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို လူေတြရဲ႕ သေဘာသဘာ၀အရ အမွန္ကိုေျပာတိုင္း၊ ယုံၾကည္ခ်င္မွ ယုံၾကည္လိမ့္မယ္ဆိုတာကို ေမ့ထားလို႔ မရဘူး၊ လူထုရဲ႕ အလက္ဟာ လူထုအတြက္တခါတရံ ရယ္စရာ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။

၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးအတြက္ အေျခခံအခ်က္အလက္ရဖို႔ လူထုၾကားကို ဆင္းဖို႔လိုတယ္။ လူထုရဲ႔ အာရံုစုိက္မူဟာ ဘာလဲဆိုတာသိဖို႔လိုတယ္။ လတ္တေလာ အာရံုစုိက္မႈနဲ႔ ပင္ကိုယ္မူရင္း အေလ့ အထကိုသိဖို႔လိုတယ္၊ ဒီေနာက္ေတာ့ အေၾကာင္းအရာေရြးခ်ယ္မူ မွန္ကန္ဖို႔လိုတယ္။ တင္ျပပံုမွန္ဖို႔ လိုတယ္။ အႀကိမ္မ်ားစြာေျပာသလိုျဖစ္ဖို႔လိုတယ္ ၊၊

ဘယ္လိုအခ်ိန္အခါမ်ိဳးမွာမဆို လူထုၾကားထဲကိုေရာက္ေစခ်င္၊ သိရွိျပန္႔ႏွံ႔ေစခ်င္တဲ့ အျဖစ္ အပ်က္၊ သတင္းအခ်က္အလက္၊ မူ၀ါဒ၊ အေၾကာင္းအရာ၊ အေျခအေနေတြကိုေပးပို႔တဲ့အခါ၊ တင္ျပပံုဂရုစိုက္ရမယ္၊ ေၾကာ္ျငာသေဘာဆန္ရမယ္၊ ရွင္းလင္းရမယ္၊ နားလည္လြယ္ရမယ္၊ ခံစား ခ်က္ကို ေပးႏိုင္ရမယ္၊ တိုတိုတုတ္တုတ္ ျဖစ္ရမယ္။

၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရး လုပ္ဖို႔တရား၀င္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မရွိဘူးဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ၊ စာရြက္စာတမ္းျဖန္႔ေ၀ျခင္းဟာ၊ အ႐ိုးရွင္းဆုံးနဲ႔ အထိေရာက္ဆုံးျဖစ္တယ္၊ ကမၻာစစ္ကာလေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာမွာျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးကာလေတြမွာ မပါမျဖစ္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကရတဲ့ အဓိက နည္းလမ္းျဖစ္တယ္၊ ဒီလိုလုပ္တဲ့အခါမွာ ဇာတ္လမ္းတိုပုံစံ၊ သတင္းေပးတဲ့ပံုစံ၊ အသိေပးေျပာၾကား တဲ့ပုံစံ၊ ဆိုင္းဘုတ္ပံုစံ၊ လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာပုံစံ၊ သေဘာထားေၾကညာခ်က္ပုံစံ၊ ရုပ္ပံုနဲ႔တင္ျပတဲ့ ပုံစံ၊ ကာတြန္းပုံစံ – စသျဖင့္ ပုံသဏၭာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ တင္ျပႏိုင္တယ္၊ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးလုပ္ငန္းဟာ တခ်ဳိ႕ အစိတ္အပိုင္းေတြမွာ၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းသေဘာအရ လုပ္ေဆာင္ေလ့ရွိတဲ့ ေၾကာ္ျငာသေဘာနဲ႔ အေတာ္ဆင္တူတာကို ေတြ႔ရတယ္။

ထိေရာက္တဲ့ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးအတြက္ ေရးသားတဲ့စာဟာ ပညာရွင္သေဘာဆန္လို႔ မရဘူး၊ အရပ္သေဘာအျပည့္ပါရတယ္၊ အေကာက္အယူမမွားဖို႔ရာ အရိုးရွင္းဆုံး ေရးသားရတယ္၊ အေၾကာင္းအရာ တခုကို အႀကိမ္ေရမ်ားမ်ားေျပာျခင္း၊ ေဖာ္ျပျခင္းဟာလည္း ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရး ပုံစံ တမ်ိဳးပဲျဖစ္တယ္၊ ေနာက္တခါ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးလုပ္ငန္းကို ႏွစ္ရွည္လမ်ား အခ်ိန္ယူ လုပ္ေဆာင္ေလ့ ရွိၾကတာကိုလည္း ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ( ဥပမာ – ထိုင္းႏိုင္ငံဟာ ဗမာမုန္းတီးေရးနဲ႔ ဗမာမေကာင္း ေၾကာင္းကို စာေပ၊ ဂီတ၊ ႐ုပ္ရွင္နဲ႔ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြမွာ အျမဲတေစ ၀ါဒျဖန္႔လုပ္ေဆာင္ ေနၾကတာကို ယေန႔ထက္တိုင္ေတြ႔ႏိုင္တယ္။)

၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးလုပ္ျခင္းန႔ဲ ပတ္သက္ၿပီး ၊ လူထုရဲ႕စိတ္ဓါတ္မတည္ မၿငိမ္ျဖစ္ေနတဲ့အခါ (အေၾကာင္းတစ္စုံတစ္ရာေပၚမူတည္ၿပီး စိတ္ဓါတ္အလြန္အမင္း တက္ႂကြေနတဲ့အခါ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ဓါတ္အလြန္အမင္း က်ဆင္းေနတဲ့အခါ)မ်ဳိးနဲ႔၊ အၾကပ္အတည္းမ်ိဳးစုံျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြ မွာ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးရဲ႕အေရးပါမူဟာ ပိုမိုသိသာသလို၊ ပိုမိုထိေရာက္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သတိထားဖို႔ လိုတာက လူထုရင္ထဲမွာ မယုံၾကည္မႈ၊ မုန္းတီးမႈ၊ မေက်နပ္မႈ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ စတဲ့ခံစားခ်က္ေတြကို၊ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေနသူေတြအေပၚ ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီဆိုရင္ေတာ့၊ ဘယ္လိုပဲ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိသည္ျဖစ္ေစ (တခါတရံ အမွန္ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆို ေရးသားတာေတာင္ မယုံၾကည္ေတာ့တာ၊ လက္မခံၾကေတာ့တာကို ေတြ႔ရတယ္) မေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါဘူး။

တဖက္မွာ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးရဲ႕ သဘာ၀အရလည္း၊ အမွန္တရားကို ေျပာဆို၊ တင္ျပတယ္ ဆိုရံုနဲ႔ အလုပ္မျဖစ္ႏိုင္၊ မေအာင္ျမင္ႏုိင္ပါဘူး၊ တင္ျပပုံဟာအင္မတန္အေရးႀကီးပါတယ္၊ အခ်ိန္ အခါ၊ အေျခအေနနဲ႔အဟပ္ညီေအာင္ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိႏိုင္ဖို႔လုိပါတယ္။ လူထုရဲ႕ စိတ္၀င္စားမႈရရွိၿပီး တကယ္ထိေရာက္တဲ့ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိမႈဟာ၊ ထပ္ဆင့္၀ါဒျဖန္႔ခ်ိမႈကို လူထုၾကားထဲမွာတင္ ျဖစ္ေပၚေစႏိုင္ တယ္။ လူထုကိုယ္တိုင္က လက္ဆင့္ကမ္းေျပာၾကားမႈကို လုပ္တဲ့အခါ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိမႈအတြက္ ပိုၿပီး အက်ိဳးမ်ားေစတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ဆိုေျပာၾကားသူဟာ နားေထာင္သူရဲ႕ စိတ္၀င္စားမူရရွိေအာင္၊ သူ႔နည္း သူ႔ဟန္နဲ႔ ေျပာၾကားေလ့ရွိလို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ သာမာန္လူအခ်င္းခ်င္း အရပ္ေျပာေျပာတဲ့ လုပ္ရပ္ဟာ – ပ်ံ႕ႏွံ႔မႈ အရမ္းလွ်င္ျမန္သလို၊ လူေတြရဲ႕ စိတ္၀င္စားမႈကို ပိုၿပီးရတယ္။ စာရြက္ စာတမ္းေတြဆိုရင္ေတာင္၊ တခ်ဳိ႕ (လူထုထဲကတင္) ထပ္ဆင့္ကူးယူၿပီး၊ သူ႔တို႔ ကိုယ္ပိုင္ဟန္နဲ႔ ျဖန္႔ခ်ိလုိက္တာကို ေတြ႔ရတယ္။

၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးရဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႀကီး သလို၊ ခန္႔မွန္းဖို႔လည္း အေတာ္ခက္တယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္သမိုင္းကို ျပန္လည္ေလ့လာ သုံးသပ္သူ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံပညာရွင္ေတြရဲ႕ အဆိုအရ၊ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးလုပ္ငန္းေၾကာင့္၊ မဟာမိတ္ႏို္င္ငံေတြဟာ စစ္ပြဲရဲ႕ ငါးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းကို အႏုိင္ရတယ္လို႔ဆိုတယ္။ အဲဒီကာလမွာ ဂ်ာမဏီအာဏာရွင္ ဟစ္တလာဆိုရင္၊ မဟာမိ္တ္ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးလႈိင္းဂယက္ဒဏ္ေၾကာင့္ ဘီလူးသဘက္ တစ္ေကာင္လို မေကာင္းဆိုး၀ါး သတၱ၀ါအျဖစ္နဲ႔ ကမၻာ့လူထုၾကားထဲမွာ ပုံေပၚသြားခဲ့ရတယ္။ မည္သည့္ႏိုင္ငံမွာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္တဲ့အခါမွာ၊ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးကို အဆင့္ ႏွစ္ဆင့္ခဲြျခား ျမင္ႏိုင္တယ္။ အဆင့္နိမ့္တဲ့ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးကေတာ့ ေတာ္လွန္႐ံု၊ ဆန္႔က်င္႐ံု သက္သက္ လုပ္ျခင္းပဲျဖစ္ၿပီး၊ အဆင့္ျမင့္တဲ့ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးကေတာ့ လူထုရဲ႕ျမင္ကြင္းကို ထင္သာ ျမင္သာေအာင္ ရွင္းရွင္းျပရမယ္၊ လူထုရဲ႕စိတ္ဓါတ္ကို ေျပာင္းလဲႏုိင္ရမယ္။ ဘာေၾကာင့္၊ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္၊ ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္သင့္တယ္၊ လုပ္ရမယ္ ဆိုတာ ျမင္လာေအာင္၊ သိလာေအာင္လုပ္ရမယ္၊ သေဘာကေတာ့ လူထုကို စိတ္ဓါတ္ေရးရာ ျမႇင့္တင္မႈနဲ႔ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ ေျပာင္းလဲလာေအာင္လုပ္ျခင္းျဖစ္တယ္။ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂါတ္အားလုံးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လူထုရဲ႕ အေျခအေနမွန္ကို ထင္ဟပ္ေျပာျပႏိုင္ရမယ္၊ အေျပာင္း အလဲကို ျမင္ေအာင္ျပႏိုင္ရမယ္၊ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုေပးႏိုင္ရမယ္၊ ပူးေပါင္းပါ ၀င္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ရမယ္။

၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးလုပ္ငန္းရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈရွိ မရွိဆိုတာကိုေတာ့၊ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိျခင္းကို ပံုေဖာ္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္း၊ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ တင္ျပလိုက္၊ ေျပာဆိုလိုက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေပၚမွာ လူထုရဲ႕ စိတ္၀င္ စားမႈ၊ လက္ခံယုံၾကည္မႈ၊ ပူးေပါင္းလႈပ္ရွားမႈ ဘယ္ေလာက္ရသလဲဆိုတာနဲ႔ တိုင္းတာလို႔ ရပါတယ္။