Thitsar: ျပည္သူဆိုတာ ဘယ္သူလဲ

ဗၾသ

ၾကံ့ဖြတ္ေတြက သူတို႔ကိုသူတို႔ ျပည္သူဆိုၿပီး ေနရာတကာရမ္းေနၾကတယ္။ တန္ရာ တန္ရာမေျပာၾကဘူး။ သာမာန္ အရပ္သားေျပာသာ ေျပာရရင္ ဒီေကာင္ေတြဘုန္းမ႐ွိ၊ တုန္းပိလို႔ ေသကုန္ၾကမွာ။

ျပည္သူဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္မွတ္ခ်င္တိုင္းသတ္မွတ္လို႔မရပါဘူး။ တိုင္းျပည္ တ ျပည္မွာေနတဲ့ လူတိုင္းဟာဒီႏိုင္ငံသား ဆိုတာေတာ့မွန္ပါတယ္။ ျပည္သူလို႔လဲ အလြယ္ေျပာရင္ ေတာ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ႏိုင္ငံေရး ေ၀ါဟာရနယ္ပယ္မွာ သံုးတဲ့ျပည္သူ ဆိုတာက်ေတာ့သီးသန္႔ အဓိပၸာယ္ေဆာင္တာပါ။ ႏိုင္ငံသားတိုင္းကို ျပည္သူလို႔မဆိုပါဘူး။ ျပည္သူဆိုတာက ကာလတ ခုမွာ သမိုင္းအခန္းက႑အရေရာ၊ အေရအတြက္အရပါ အဓိကက်တဲ့၊ ျပ႒ာန္းႏိုင္တဲ့ လူထုႀကီးကို ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။

႐ွင္းေအာင္ေျပာရရင္ ဗမာႏိုင္ငံရဲ႕လက္႐ွိသမိုင္းကာလဟာ ႏိုင္ငံေရးအားျဖင့္ ဘာကာ လလဲ။ အဓိကအသြင္အျပင္ဟာ ဘာလဲ။ ဒါကို ပထမ႐ွင္းေအာင္လုပ္ရတယ္။ ဗမာျပည္လူ႔အ ဖြဲ႔အစည္းကို ေရွ႕တိုးေအာင္လုပ္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္ပဋိပကၡကုိ အရင္ဆံုး ေျဖ႐ွင္းရမလဲဆိုတာ စဥ္းစား ေ႐ြးခ်ယ္တတ္ရတယ္။ ပဋိပကၡဆိုတာကေတာ့ ေနရာတကာမွာ႐ွိေနတာပဲ။ စီးပြားေရး နယ္ပယ္မွာ ပဋိပကၡအမ်ိဳးမ်ိဳး႐ွိသလို၊ လူမႈေရးနယ္ပယ္၊ ပညာေရးနယ္ပယ္၊ က်န္းမာေရးနယ္ပယ္၊ နယ္ပယ္ တိုင္းမွာ႐ွိတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရင္ အိမ္ေထာင္တခုအတြင္းမွာေတာင္ ႐ွိတယ္။ ဒါေတ ြအားလံုးကို တတန္းတည္းထား ေျဖ႐ွင္းလို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ အကုန္႐ႈပ္ေထြး ကုန္မွာေပါ့။ အင္အား ေတြ၊ အစြမ္းေတြျဖဳန္းတီးရာပဲ က်မယ္။ ဒီပဋိပကၡေတြအထဲမွာ အခရာက်တဲ့ အဓိက ပဋိိပကၡဆိုတာ ႐ွိတယ္။ အဲဒါကိုေျဖ႐ွင္းႏိုင္ရင္ တျခားနယ္ပယ္က ပဋိပကၡေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုလည္း အေျခခံ အားျဖင့္ ေျဖ႐ွင္းႏိုငတာပဲ။

အလြယ္ဆံုးဥပမာကိုျပရရင္ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီကာလတုန္းက ဗမာျပည္တြင္းမွာ အဓိက ပဋိိပကၡဟာ ကိုလိုနီအုပ္စိုးသူေတြနဲ႔ အဲဒီအုပ္စိုးမႈဒဏ္ကိုခံစားေနၾကရတဲ့ ျပည္သူေတြပဲ။ အဲဒီ တုန္းက သမိုင္းရဲ႕အဓိကဦးတည္ခ်က္ဟာ ကိုလိုနီႏိုင္ငံေတြလြတ္လပ္ေရး ရ႐ွိျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ ဗမာျပည္႐ွိအမ်ားတကာ့အမ်ားစု ျပည္သူလူထုႀကီးရဲ႕ဆႏၵမွန္လည္းျဖစ္တယ္။ အဲဒီကာလ မွာလည္း ပဋိပကၡေပါင္းစံု႐ွိေနတာပဲ။ ဗမာႏိုင္ငံသားေတြ အခ်င္းခ်င္းအၾကားမွာကိုပဲ ပဋိပကၡ အမ်ိဳးမ်ိဳး႐ွိတယ္ မဟုတ္လား။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြလည္း ေပၚေနၿပီဆိုေတာ့ တပါတီနဲ႔တပါတီ မတူတာေတြ နည္းတာ မွ မဟုတ္တာ။ ဒါ့အျပင္ ကုလား-ဗမာ အဓိက႐ုဏ္း လိုဟာမ်ိဳးေတာင္ ေပၚခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီ ပဋိပကၡေတြဟာ တခါတရံမွာထိပ္ကို တက္လာသလိုလို႐ွိေပမဲ့ အဓိကေျဖ ရွင္းရမယ့္ လြတ္လပ္ေရး အတြက္လံုးပမ္းေနၾကတဲ့ ၿဗိတိသ်ကိုလိုနီသမားေတြနဲ႔ ဗမာျပည္ျပည္ သူေတြအၾကားကပဋိပကၡဟာ အဓိကျဖစ္ၿမဲျဖစ္ေနတာပဲ။ တႏိုင္ငံလံုးရဲ႕အက်ိဳးကို ဦးထိပ္ထားသူေတြဟာ ဒါကိုမ်က္ေျခမျပတ္ ဘူး။ အဲဒီလိုအဓိကပဋိပကၡကိုအေျခခံၿပီး ျပည္သူလား၊ ျပည္သူ႔ရန္သူလားဆိုတာကို ခြဲျခားတာ ျဖစ္တယ္။ ဘက္ႏွစ္ဘက္မွာ ဘယ္ဘက္ရပ္သလဲဆိုတာနဲ႔ ခြဲျခားတာျဖစ္တယ္။ ဒီေန႔ဗမာျပည္မွာ အဓိကပဋိပကၡဟာ အင္မတန္ထင္႐ွား၊ ႐ွင္လင္းပါတယ္။ နအဖစစ္အစိုးရနဲ႔ စစ္အစိုးရအုပ္စိုးမႈ ဒဏ္ေၾကာင့္ အခြင့္အေရးမ်ိဳးစံုဆံုး႐ံႈးၿပီး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ဆင္းရဲေနၾကသူေတြက တဖက္ျဖစ္ပြား ေနတဲ့ ပဋိပကၡဟာအဓိကပါ။ လူတေယာက္ဟာ ဒီပဋိပကၡမွာ ဘယ္ဘက္က ပါ၀င္သလဲဆိုတာ အေပၚမူတည္ၿပီး သူဟာျပည္သူလား၊ စစ္အာဏာ႐ွင္ စနစ္ဘက္သားလားဆိုတာကို ခြဲျခားရမွာပါ။ အထက္ကၾကံ့ဖြတ္ေတြရဲ႕အေျခအေနဟာ သိပ္ ရွွင္းပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ တဆက္ထဲေျပာသင့္တာက ဒီႏိုင္ငံမွာ ဒီလိုဘက္ႏွစ္ဘက္ပဲ႐ွိတယ္။ တျခား မ႐ွိဘူးလို႔ဆိုရင္ေတာ့ မွားပါတယ္။ ဘယ္ဘက္မွမပါတဲ့ ၾကားအင္အားစုေတြလည္း႐ွိတယ္ဆိုတာကို သိဖို႔လိုသလို အသိအမွတ္ျပဳဖို႔လည္းလိုပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး အေတြ႔အၾကံဳႂကြယ္၀သူဟာ အဲဒီၾကား အင္အားစုကို ကိုယ့္ဘက္ပါေအာင္ ႀကိဳးးစားၿပီး ႏိုင္ငံေရးအေတြ႔အၾကံဳႏုသူကေတာ့ အဲဒီ အင္အားစု ကို တိုက္ခိုက္ပါတယ္။ တဘက္ကို တြန္းပို႔သလိုေတာင္ ျဖစ္ေစတတ္ပါတယ္။

ေနာက္ မေျပာမျဖစ္တတ္တာက ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့သေဘာပါ။ ေျပာင္းလဲတတ္တယ္ ဆိုရာမွာ ႏွစ္မ်ိဳး႐ွိပါတယ္။ ပထမတမ်ိဳးက အဓိကပဋိပကၡကိုယ္တိုင္ ေျပာင္းသြားတာျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ ဒုတိယကမၻာစစ္ရဲ႕အဆင့္တခုမွာ ဗမာႏိုင္ငံရဲ႕အဓိကပဋိိပကၡဟာမူလက အဂၤလိပ္နဲ႔ဗမာႏိုင္ငံ သားေတြအၾကားက ပဋိိပကၡျဖစ္ေပမဲ့ ဂ်ပန္က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္ၿပီးလို႔ ဂ်ပန္က ဖက္ဆစ္လကၡဏာ ေတြ ေဖာ္ျပလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ေတြနဲ႔ ဗမာျပည္ျပည္သူေတြ အၾကားက ပဋိ္ိပကၡဟာ အဓိကပဋိပကၡဟာ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။

ဒုတိယတမ်ိဳးကေတာ့ အဲဒီလိုအဓိကပဋိိပကၡေျပာင္းလဲတာနဲ႔ ပါ၀င္သူေတြဘက္ေျပာင္း တတ္တာပါပဲ။ နဂိုက ရန္သူျဖစ္တဲ့ အဂၤလိပ္ဟာ မဟာမိတ္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလိုသာဓကေတြ အမ်ားႀကီးျပလို႔ရပါတယ္။ ႐ွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးရဲ႕ ထူးျခားခ်က္တခုဟာလည္း အဲဒီလိုပဲ တခ်ိန္ကရန္ဘက္ေတြ မိတ္ေဆြျဖစ္လာတာပါ။

ျပည္သူဆိုတာ အဓိကပဋိိပကၡအေပၚမွာမူတည္ၿပီး ခြဲျခားသတ္မွတ္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့ေပမဲ့ အခ်က္တခ်က္ကို ထပ္ၿပီးအေလးအနက္ျပဳဖို႔လိုတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံမွာ အလုပ္သမား လယ္သမားေတြဟာ အၿမဲပဲအေျခခံျပည္သူျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ။ ဒီစာရင္းထဲမွာ ၿမိဳ႕ေနဆင္းရဲ ေတြကို ထည့္သြင္းရင္လည္းရတယ္။ အေၾကာင္းက အဓိကပဋိိပကၡဘယ္လိုပဲ ေျပာင္းေျပာင္း သူတို႔ ဟာအၿမဲပဲဓားမေနာက္ပိတ္ အဖိႏွိပ္ခံရဆံုးသူေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ငံတိုင္းမွာလည္း အေရအတြက္အားျဖင့္ သူတို႔ဟာ အမ်ားဆံုးျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း မေမ့ဖို႔လိုတယ္။

ဒီအေျခခံလူတန္းစားရဲ႕သားသမီးေတြျဖစ္ေနလို႔လည္း အခုနအဖစစ္တပ္ထဲကေအာက္ ေျခတပ္သားေတြကို ၾကားေနေအာင္၊ ကိုယ့္မိဘဘက္ျပန္ရပ္ေအာင္စည္း႐ံုး ေနၾကရတာပါ။ အလား တူပဲ အခုအခါမွာ အခြင့္အေရးအေၾကာင္းျပဳၿပီး တက္ႂကြေနတဲ့ ၾကံ့ဖြတ္ေတြထဲမွာလည္း အေျခခံ လူတန္းစားေတြရဲ႕သားသမီးေတြလည္း ပါေနတယ္။ သူတို႔ကိုလည္း ရႏိုင္သေလာက္ အစြဲခၽြတ္ၾကရ လိမ့္မယ္။

ဒီေန႔ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ ဒီျပည္သူကိုဗဟိုျပဳထားတဲ့တပ္ဖြဲ႔ႀကီးတခု ျပန္ဖြဲ႔ဖို႔အေျခအေန က ေတာင္းဆိုေနတယ္။ ဒီတပ္ဖြဲ႔ႀကီး ေပၚေပါက္ေရးအတြက္ အေႏွာင့္အယွက္အတား အဆီးေတြ ဟာ နအဖဆီကသာ လာတာမဟုတ္ပဲ ျပည္တြင္းျပည္ပကသေဘာ တရားအမ်ိဳးမ်ိဳး ထုတ္ေနၾကတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံသားေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားသားေတြဆီကလည္း ေပၚထြက္လာေနတယ္။ ျပည္သူခ်င္း အိုးမည္း သုတ္ေပးတာကို သတိထားရမယ္။ တခ်ိဳ႕က ဒီလိုေျခထိုးရာမွာ အင္မတန္ကၽြမ္းက်င္တယ္။ အင္မ တန္ သိမ္ေမြ႔တယ္။ အေတြ႔အၾကံဳလည္း ႐ွိလွၿပီကိုး။

ဗမာျပည္သားေတြဟာ ဗမာျပည္အေနအထားနဲ႔ကိုက္ညီတဲ့ လႈပ္႐ွားမႈေတြေဖာ္ထုတ္ ရမယ္။ ဗမာျပည္ သမိုင္းထဲက ေအာင္ပြဲရအေတြ႔အၾကံဳေတြကို ျပန္သံုးသပ္ရမယ္။

တကယ္က ခ်ီလီ၊ ဖိလိပိုင္၊ အင္ဒိုနီး႐ွား၊ ေတာင္ကိုရီးယား၊ စစ္အာဏာ႐ွင္ေတြကို ျဖဳတ္ခ်တဲ့ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ကိုယ့္ျပည္သူေတြပဲ အေသခံ၊ အနာခံၿပီး စည္းလံုးညီၫြတ္စြာ တိုက္ပြဲ၀င္၊ ျဖဳတ္ခ်ခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ျပည္ပက ႏွမ္းျဖဴးတာေလာက္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ပါ။ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ ေရးရခဲ့တာလည္း ဒီလိုပဲ မဟုတ္လား။