Thitsar: သစ္ေတာ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွ ကဗ်ာရင္ခုန္သံ

၂၀၀၇ ဧၿပီလ ၄ ရက္။ မွတ္မွတ္ရရ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ ကဗ်ာခ်စ္သူေတြစုစည္းမိၾက။ မွတ္မွတ္ ရရပဲ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္းေဆြးေႏြးျဖစ္ၾက၊ ရင္ခုန္ျဖစ္ၾကသည္။ ျမရြက္စိမ္းလဲ့ သစ္ေတာ္ပင္ႏွင့္ တ ႐ုတ္ဇီးပင္၏ ေအးျမအရိပ္ေအာက္မွာ ရင္ခုန္ေဆြးေႏြးမိၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မ်က္ေမွာက္ကာလ ေခတ္ ေပၚဗမာကဗ်ာေတြကို ၿပိဳင္တူခံစားသံုးသပ္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ အံခ်ခ်င္ၾကသည္။ ထိုသုိ႔ကဗ်ာဆရာ တဦး ခ်င္း လြယ္ပိုးသယ္လာခဲ့သည့္ ခံစားသံုးသပ္မႈမ်ားသည္ သစ္ေတာ္ပင္ရိပ္တြင္ ဆံုစည္းၾကစဥ္ခုိက္ ဖြင့္ အံ ခ်လိုက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ျမံဳထားခဲ့ရလြန္း၍ ျဖစ္မည္။ ဟစ္ၾကံဳးလႈိက္လွဲသံႏွင့္ေရာ ယွက္ထားသည့္ ေပါက္ကြဲသံသည္ သစ္ေတာ္ပင္ရိပ္ ေအာက္ကတဆင့္ လႈိင္းထပဲ့တင္ကာ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာသို႔ ပ်ံ႕လြင့္ ေနေပလိမ့္မည္။

ဆရာေအာင္ၿငိမ္း။ ။ ျပည္တြင္းမွာေတာ့ ကဗ်ာအတတ္ပညာပိုင္းသက္သက္ကိုပဲ ေျပာေနၾကေတာ့ တာပဲဗ်။ ဒါေတြကိုပဲ ျငင္းခုန္ေနၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ၈၈ ေနာက္ပိုင္းမွာ ပိုၿပီးေတာ့ ကဗ်ာပံုသဏၭာန္ပိုင္းကိုပဲ၊ (Form) သက္သက္ကိုပဲေျပာေနၾကတယ္။ အဘိဓမၼာပိုင္း မေျပာၾက ေတာ့ဘူး။

ရဲေဘာ္ ေက်ာ္ေဆြ။ ။ အာရွ၊ အာဖရိကနဲ႔ လက္တင္အေမရိက လူ႔အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔အတူ ကဗ်ာလႈပ္ရွားမႈဟာလဲ ရွိေနခဲ့တာပါပဲ။ ဒီမွာေျပာခ်င္တဲ့ တခ်က္က ေနာက္ျပန္ဆြဲအေတြးအေခၚသမားေတြက ကဗ်ာပံုသဏၭာန္သစ္္ ေတြကို တီထြင္လာခဲ့ၾက တယ္။ အေတြးအေခၚက မတည္ၿငိမ္တဲ့အခါမွာ ကဗ်ာပံုသဏၭာန္ဟာလဲ မတည္ၿငိမ္ေတာ့ဘူး။ ကဗ်ာ ကို တီထြင္ဆန္းသစ္ၾကမွာပါပဲ။ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲ အေတြးအေခၚကို သြတ္သြင္းဖို႔ ကဗ်ာပံုသဏၭာန္ တီထြင္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူမႈေတာ္လွန္ေရးကိုပါအဟန္႔ အတားျဖစ္ေစလိမ့္မယ္။ တကယ္လဲေနာက္ျပန္ ဆြဲေနတာလဲ ေတြ႔ေနရတာပဲဟာ။

ေမာင္စိုးခ်ိန္။ ။ ျပည္တြင္းက ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြကို က်ေနာ္တို႔အားလံုးဖတ္႐ႈခံစားၾက၊ ေလ့လာ သံုးသပ္ေနၾကတာပါပဲ။ ကဗ်ာရဲ႕အလွေဗဒနဲ႔ အဲဒီကဗ်ာေတြကိုအကဲျဖတ္ ၾကည့္ေန မိတယ္။ အေတြးရဲ႕အလွ၊ စကားလံုးအလွ၊ တင္ျပဖြဲ႔စည္းမႈအလွ၊ စိတ္ကူး႐ုပ္ပံုတင္စား မႈအလွ၊ အသံစီး ဆင္းမႈအလွစတဲ့ ... စတဲ့ အလွေတြနဲ႔ ကဗ်ာကိုအကဲျဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါ အဲဒီအလွၾကန္အင္ကို တခ်ဳိ႕ ကဗ်ာေတြမွာေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ လူထုဘ၀၊ လူထုခံစားမႈေတြကို ဖြဲ႔သီရာက ထြက္ေပၚလာတဲ့ အလွ ကဗ်ာကေတာ့ အေတာ့ကိုနဲတယ္။ ရွားပါးပစၥည္းပဲ။ အလွကင္းတဲ့၊ လူထုခံစားမႈမပါတဲ့၊ တကိုယ္ရည္ ေပါက္ကြဲမႈနဲ႔ တကိုယ္ေရခံစားမႈကို စကားေျပနဲ႔ေရးဖြဲ႔တဲ့ကဗ်ာ ဆိုတာမ်ဳိးေတြကိုေတြ႔ရတာက ပိုမ်ား တယ္။ အဲဒီအေျခအေနမ်ဳိးမွာပဲ ကဗ်ာပံုသဏၭာန္၊ ကဗ်ာဖြဲ႔ စည္းမႈသက္သက္ကိုပဲ ပြဲထုတ္လာၾက၊ ျငင္း ၾက၊ ခုန္ၾကေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။

ရဲေဘာ္တင္ေဖ။ ။ ဟုတ္တယ္ဗ် သူတို႔အခ်င္းခ်င္းလဲ ျငင္းခုန္ေနၾကတာ။ ကဗ်ာပံုသဏၭာန္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျငင္းခုန္ပြက္ေလာ႐ိုက္ေနၾကတယ္။

ဆရာေအာင္ၿငိမ္း။ ။ သူတို႔ရဲ႕ ပံုသဏၭာန္ေတြကလဲ ပြေနတာပဲေလ။ သူတို႔ရဲ႕ေပတံႏႈန္းစံေတြကလဲ ေဖာင္းပြ။ ႏုိင္ငံေရးကလစ္ဘရယ္ ဗဟု၀ါဒဆိုေတာ့ ကဗ်ာပံုသဏၭာန္ ကဗ်ာ ပံုစံဟာ မစြဲၿမဲေတာ့ဘူး။ ေဖာင္းပြေနေတာ့တာပါပဲေလ။

ရဲေဘာ္ျမင့္ဦး (ကဗ်ာဆရာ ဖိုးနီ)။ ။ တခ်ိန္တခါက မုိးေ၀မဂၢဇင္း၊ မုိးေ၀စာေပမဂၢဇင္းမွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြကို က်ေနာ္တို႔ေတြ အငမ္းမရ ေစာင့္ေမွ်ာ္ဖတ္ခဲ့ၾက တာေပါ့။ အဲဒီကာလက ကဗ်ာေရးတဲ့ကဗ်ာဆရာဟာ သူရဲေကာင္းပဲဗ်။ အခုေတာ့ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ကဗ်ာကိုဖတ္ဖို႔၊ ခံစားဖို႔အတြက္ ၀န္ေလးလာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ရပ္တည္မႈဟာ အေတြးအေခၚနဲ႔ ဆုိင္တယ္။ ကဗ်ာဆရာရဲ႕အေတြးအေခၚနဲ႔ ရပ္တည္မႈေပါ့။ ကဗ်ာဆရာက ရပ္တည္မႈမရွိေတာ့ဘူး၊ ရပ္ တည္မႈမခုိင္မာေတာ့ဘူးဆိုတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္အေတြးအေခၚက ေၾကာင္ေတာင္ ေတာင္ေဖာင္းပြပြ ကဗ်ာပံုသဏၭာန္ ေတြကို ေရးဖြဲ႔ေတာ့တာပါပဲ။

ဆရာ ၿငိမ္းခ်မ္းသူ။ ။ က်ေနာ္ဒီလုိေတြ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ဒီလုိေျပာခ်င္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးပင္မ ေရစီးနဲဲ႔ အတက္အက်အနိမ့္အျမင့္ေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ ယခုလဲရွိေနဆဲပါ။ဆရာႀကီးသခင္ ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ကဗ်ာေတြ၊ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသု၀ဏ္တို႔ရဲ႕ေခတ္ဆန္းကဗ်ာေတြ၊ ဆရာဒဂုန္ တာရာရဲ႕ စာေပသစ္၊ ကဗ်ာေတြ ... စတာေတြဟာ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရး ပင္မေရစီးရဲ႕ အရွိန္အဟုန္ အေျပာင္းအလဲမ်ားနဲ႔ ဆက္စပ္မွီတည္ေနတာကိုေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ သီးျခားကင္းလြတ္ျဖစ္တည္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ကာလက ကဗ်ာေတြကိုၾကည့္ရင္ အေရွ႕ကအေနာက္ကိုလႊမ္းေနတဲ့၊ လႊမ္းဖို႔ဆက္လက္ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ေနၾကတဲ့ ကာလမွာ ႏိုင္ငံေရးေရစီးနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့၊ ထင္ဟပ္တဲ့ကဗ်ာ ေတြ ထြက္ေပၚဖြံ႔ၿဖိဳးခဲ့တာေပါ့။ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရး၊ ၿငိမ္း ခ်မ္းေရးအတြက္၊ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ပင္မႏုိင္ငံေရး ေရစီးျဖစ္ခဲ့တာ။ လက္ရွိကာလမွာ ေျပာင္းသြားၿပီး။ အေနာက္က အေရွ႕ကိုလႊမ္းေရးျဖစ္လာတယ္။ အေနာက္က လစ္ဘရယ္အေတြးအေခၚက အေရွ႕ကို ႐ုိက္ ခတ္လာေတာ့ အႏုပညာကိုပါ လႊမ္းလာတယ္။ အေနာက္ကအေရွ႕ကိုလႊမ္းေရး၊ တနည္းအားျဖင့္ လစ္ဘရယ္ဒီမုိကေရစီဆုိတဲ့ ျပဳျပင္ဖာေထးထားတဲ့ အရင္းရွင္ဒီမိုကေရစီလႊမ္းမိုးေရးဟာ ေအာင္ျမင္မယ္၊ မေအာင္ျမင္ဘူးဆိုတာက တက႑ျဖစ္တယ္။ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာတခ်ဳိ႕ဟာ ကုိယ့္မွာရွိတဲ့ ပန္းႏုေရာင္သန္းေနတဲ့ အဘိဓမၼာကို ခ၀ါခ်စြန္႔လႊတ္ၿပီး ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ လစ္ဘရယ္ ဒီမိုကေရစီကို လက္ခံလုိက္ၾကတယ္မဟုတ္လား။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ လစ္ဘရယ္လား ျပည္သူ႔ဒီမုိကေရစီ လား ၀ိုးတ၀ါးျဖစ္ေန၊ ယိမ္းထိုးလႈပ္ခါေနၾကတယ္။ အဲဒီလုိဆုပ္ကိုင္ထားရမယ့္ အေတြးအေခၚအဘိဓမၼာ ဟာ တည္တည္တံ့တံ့မရွိေတာ့တဲ့အခါ၊ ယိမ္းထိုးလာတဲ့အခါ သူ႔ကဗ်ာရဲ႕ဖြဲ႔စည္းမႈ ပံုသဏၭာန္ေတြဟာလဲ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ကဗ်ာကိုဘယ္လုိ ဖူးပြင့္ရမလဲဆိုတာ ေမးစရာျဖစ္လာခဲ့ တယ္။ “ပန္းတုိင္းပြင့္ ပါေစ” ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တ႐ုတ္ကဗ်ာဆရာႀကီး အိုက္ခ်င္းေျပာတာဟာလဲ မွတ္သားစရာ တခုပဲျဖစ္တယ္။ ဆရာႀကီးက ဒီလိုေျပာပါတယ္။ ပန္းတိုင္းပြင့္ပါေစဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးမိုးေလ ၀သေပၚမွာ အေျခခံၿပီးဖူးပြင့္ျခင္းျဖစ္တယ္ လို႔ဆိုတယ္။ ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ အာဏာျပႆနာျဖစ္တယ္။ အဲဒါပါပဲ။ အခုၾကံဳႀကိဳက္ေနတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔ေနာင္ေတာ္ ကဗ်ာဆရာေမာင္ေလးေအာင္ရဲ႕ “ေနာက္ ဆံုးက်ည္ဆံ” ကဗ်ာထဲက ကဗ်ာတပိုဒ္ကိုရြတ္ျပပါ့မယ္။ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ အေတြးအေခၚဟာ တည္ၾကည္ ျပတ္သားခုိင္မာတဲ့အခါ ကဗ်ာဖြဲ႔စည္းမႈကလည္း ႐ုိးရွင္းေနတယ္၊ ႐ႈပ္ေထြးမေနဘူး။ မ်က္ေစ့႐ႈပ္၊ ဦးေႏွာက္႐ႈပ္ေစတဲ့ ပံုသဏၭာန္ဖြဲ႔စည္းမႈ မပါဘူး။ လံုး၀ မပါဘူး။ လွၿပီးရွင္းတယ္။ တည္ၾကည္ၿပီး ရဲရင့္တဲ့ အလွကိုပါေတြ႔ရတယ္။

အဲဒါ ကိုေလးေအာင္ရဲ႕ကဗ်ာပါပဲ။ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္၊ အဘိဓမၼာနဲ႔ အေၾကာင္းအရာ၊ ၿပီးေတာ့ ... ကဗ်ာဖြဲ႔စည္းမႈကိုပါ ေတြ႔ရပါတယ္။

ဆရာေမာင္လွ၀င္း(ျမင္းျခံ)။ ။ အခုကိုၿငိမ္းခ်မ္းသူေျပာခဲ့တာ အခ်ဳပ္ပဲေပါ့ဗ်ာ ကိုစိုးခ်ိန္ရယ္။ သူေျပာ တာ အေတာ့ကိုျပည့္စံုတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ ေျပာရမွာပဲဗ်ာ။ ေရးရ ေတာ့မွာပဲေလ။ အခုက်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ သစ္ေတာ္ပင္ရိပ္ ေဆြးေႏြးပြဲဟာ တခ်ိန္မွာ လႈိင္းဂယက္ ျဖစ္လာလိမ့္ မယ္ထင္တာပဲ။ မတတ္ႏုိင္ဘူးဗ်။ ေျပာၾကေရးရေတာ့မွာပဲေပါ့ဗ်ာ။

ေမာင္စိုးခ်ိန္။ ။ ဒီေန႔ကဗ်ာပံုသဏၭာန္ အဓိက၀ါဒီမ်ားျဖစ္တဲ့ ေဖာ္မယ္လစ္စ္ေတြရဲ႕ ဆင္ကို မ်က္မျမင္ ေျခာက္ဦးက စမ္းသပ္ေျပာသလိုမ်ဳိးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေျပာလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ။ ဟုတ္ လား။ ေနာ္ကတခုက ျပည္တြင္းမွာတိုးတက္တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ ျပည္သူ႔ကဗ်ာဆရာေတြ၊ ျပည္သူ႔ကဗ်ာ ဆရာ အေလာင္းအလ်ာေတြလဲရွိေနတယ္ဗ်။ ဒီမိုကေရစီဆိတ္သုဥ္းေနတဲ့ ဒီေန႔အေမွာင္ေခတ္ကာလမွာ အဒီတိုးတက္တဲ့ ျပည္သူ႔ကဗ်ာဆရာေတြဟာ ဘာမွလြတ္လပ္စြာေရးသားခြင့္၊ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္၊ထုတ္ေ၀ခြင့္ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ပံုသဏၭာန္အဓိက၀ါဒီမ်ားကေတာ့ ေရးခြင့္၊ ေျပာခြင့္၊ ထုတ္ေ၀ခြင့္ရရွိေနၾကတယ္။ ျပည္သူလူထုဘက္က ရပ္တည္တဲ့ ျပည္သူ႔ကဗ်ာဆရာေတြဟာ ဘယ္ေလာက္အေစာ္ကားခံေနၾကရသ လဲ။ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီ ကဗ်ာသမား စာသမားေတြရဲ႕ေစာ္ကားမႈပါ ထပ္ၿပီးခံေနရတယ္။ ဘယ္ ေလာက္နာက်င္ၾကမလဲ၊ စိတ္ထိခုိက္ေနၾကမလဲ။ အဲဒီလိုဘက္စံုနစ္နာေနတဲ့ ဖိႏွိပ္မႈတံပိုးေအာက္က ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ကိုယ္စား က်ေနာ္ တို႔ဟာ ေျပာၾကရမွာပဲ၊ ေရးၾကရမွာပဲ။ ခုခံေခ်ပရမွာပဲ။ သူတို႔ အတြက္ ႏွစ္ဆ-သံုးဆ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကရမွာ ျဖစ္တယ္။

ရဲေဘာ္ ေက်ာ္ေဆြ။ ။ အေတြးအေခၚျပႆနာပဲဗ်။ ကုိယ္က သူ႔ကိုမတိုက္ေပမယ့္ သူက ကိုယ့္ကုိ တိုက္မွာပဲ။ ကိုယ္ကမတိုက္ရင္သာေနမယ္ သူကေတာ့ ကိုယ့္ကိုတုိက္ေနမွာ ပဲ။ ဒါကေသခ်ာတယ္။

ရဲေဘာ္ စိုးေအာင္။ ။ ပံုသဏၭာန္အဓိက ၀ါဒီေတြကိုေတာ့ ထပ္ၿပီးဆန္းစစ္ရလိမ့္မယ္။ ပံုသဏၭာန္ကို အဓိကထားၿပီး ကဗ်ာဖြဲ႔တာ၊ သေဘာတရားထူေထာင္တာေတြဟာ အဓိပၸာယ္ ရွိရွိလုပ္ေနတယ္လို႔ ျမင္တယ္။

ရဲေဘာ္ တင္ေဖ။ ။ ကဗ်ာမွာရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ အေတြးအေခၚအဘိဓမၼာကို ပစ္ ပယ္ၿပီး ဒါမွမဟုတ္ အဓိကေနရာကေန ဖယ္ရွားပစ္ၿပီး ပံုသဏၭာန္ဖြဲ႔စည္းမႈကို အဓိကထားျခင္းဟာ ေပါ့ေသးေသးအဓိပၸာယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ။

ရဲေဘာ္ ၿငိမ္းခ်မ္းသူ။ ။ ကာရန္မဲ့ခ်င္မဲ့ပါေစ၊ အဘိဓမၼာမမဲ့ပါေစနဲ႔လို႔ေတာင္ ဆိုထားတယ္မဟုတ္လား

ရဲေဘာ္ ေအာင္ၿငိမ္း။ ။ အေၾကာင္းတရားနဲ႔ ပံုသဏၭာန္လိုက္ဖက္ညီၫြတ္ေအာင္ ကဗ်ာကိုဖြဲ႔ႏြဲ႔ရာမွာ အေၾကာင္းအရာရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ကဗ်ာပံုသဏၭာန္ကို ေျပာင္းလဲဖြဲ႔ စည္းရတာေတာ့ ရွိတာေပါ့။ အေၾကာင္းအရာတို႔၊ ႏိုင္ငံေရးတို႔ကို အဓိကမထားတဲ့အခါ ဒါမွမဟုတ္ ကဗ်ာ ဆရာရဲ႕ တကိုယ္ရည္ပုဂၢလိက ခံစားမႈေရွ႕တန္းတင္ထားတဲ့အခါ ပံုသဏၭာန္ကို လိုက္ဖက္ေအာင္ ဖန္တီး ယူၾကရတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလုိလဲ ရွိတတ္ပါတယ္။

ဆရာ ၿငိမ္းခ်မ္းသူ။ ။ ပံုသဏၭာန္ေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေနမွာပဲ၊ ေနာင္လဲရွိလာအံုးမွာပဲ။ ေျပာခ်င္တာ ကေတာ့ ပံုသဏၭာန္ေတြဟာ ေျပာင္းလဲေနမွာပဲ။ ေရလႈိင္း၊ သဲေသာင္နဲ႔ သဲ ေသာင္ေပၚက ေျခရာနဲ႔ တင္စားထင္ဟပ္ၿပီးေျပာခ်င္တယ္။ ေရလႈိင္းနဲ႔သဲေသာင္ကေတာ့ က်န္ေနမွာပဲ။ သဲေသာင္ေပၚက ေျခရာ ကေတာ့ ေျပင္းသြားလိမ့္မယ္။

ရဲေဘာ္စိုးေအာင္။ ။ ေတာ္လွန္ေရး ကဗ်ာဆရာေတြကေတာ့ အေၾကာင္းအရာကို အဓိကထား တယ္။ ဟုိတေခတ္၊ ဟုိတခ်ိန္ထဲက ေတာ္လွန္ကဗ်ာဆရာေတြ၊ျပည္သူ႔ကဗ်ာ ေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔လူထုခံစားမႈ၊ လူထုဘ၀ကို အေၾကာင္းအရာအျဖစ္ထားရွိၿပီး ေရးဖြဲ႔ျခယ္မႈန္းခဲ့ၾကတာ ပဲ မဟုတ္လား။

ရဲေဘာ္တင္ေဖ။ ။ ဒါေပမယ့္ေပါ့ဗ်ာ ကဗ်ာကိုလွပေအာင္၊ လွသည္ထက္လွပေအာင္ ျခယ္မႈန္း တဲ့ အတတ္ပညာ တတ္ကၽြမ္းဘုိ႔ေတာ့ လိုတာေပ့ါ။ ဒါကလည္း မုဆိုးစိုင္သင္ ပါပဲ။ တတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ၾကရမွာပဲ။ ဒီေန႔ေခတ္ေတာ္လွန္ကဗ်ာဆရာေတြ၊ ျပည္သူ႔ကဗ်ာဆရာ ေတြဟာလဲ အလွျခယ္သမႈဘက္မွာ ပိုၿပီးအားေကာင္းလာတာကို ေတြ႔ရတဲ့အတြက္ အားရစရာပဲ။ တခ်ဳိ႕ လဲ အႏုပညာဘက္မွာ ေျခာက္ေသြ႔ေနဆဲျဖစ္တယ္လို႔ေျပာရင္ လက္ခံၾကမယ္ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။

ဆရာေမာင္လွ၀င္း(ျမင္းျခံ)။ ။ ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုပို႔တဲ့အခါ အေပ်ာ့ေျပာင္းဆံုး ဖြဲ႔ႏြဲ႔မႈနဲ႔ပို႔ေဆာင္ရ မွာေပါ့။ အလွအပကို သယ္ေဆာင္တဲ့အေနနဲ႔ ေပ်ာ့ေျပာင္းမႈကို လို လားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူေတြရဲ႕ ရင္ခုန္သံဟာ လႈိင္းထန္တဲ့ပင္လယ္ျပင္လို ညံပြက္ေနတဲ့အခါ ဗံုသံလိုညံေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ကဗ်ာေတြ၊ က်ေနာ္တို႔ကဗ်ာေတြဟာ ေႏြဦးစမ္းေခ်ာင္းရဲ႕ ၿငိမ့္ေညာင္း မႈမ်ဳိး ရွိခ်င္မွရွိမယ္၊ ေစာင္းခတ္သံလို ျငင္သာသြဲ႔ေျပာင္း ၿငိမ့္ေညာင္းခ်င္မွ ၿငိမ့္ေညာင္းပါလိမ့္မယ္။ ဗမာ ျပည္ရဲ႕ေျမ၊ က်ေနာ္တို႔ေျမဟာ သူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ေျမပဲ။ သူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ေျမမွာ စြန္႔လႊတ္သူေတြဟာ ဘ၀ေတြ၊ ေသြး၊ ေခၽြးေတြ စြန္းေပေနတဲ့အခါ က်ေနာ္ဟာ သူတို႔ရဲ႕တိုက္ေဖၚ တုိက္ဖက္ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ျပည္သူေတြ၊ ေထာင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ရဲေဘာ္ေတြ၊ ျပည္သူေတြ ဒီမိုကေရစီတုိက္ပြဲ၀င္ေနၾကတဲ့ေျမပဲ။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ ပြဲၾကည့္သူ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ဘ၀မွာ ပြဲၾကည့္သူမရွိဘူး။ က်ေနာ့္ကဗ်ာဟာ တုိက္ပြဲ၀င္လက္နက္၊ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္လက္နက္ျဖစ္ရလိမ့္မယ္။

ဆရာၿငိမ္းခ်မ္းသူ။ ။ ဒီသစ္ေတာ္ပင္ရိပ္စကား၀ုိင္းက ကဗ်ာရင္ခုန္သံရဲ႕ ဆိုလိုရင္းကေတာ ့ျပည္ တြင္း ကဗ်ာေရစီးေၾကာင္းနဲ႔ အတူတူ က်ေနာ္တို႔စီးဆင္းေနတယ္။ ပံုစံသစ္ ေတြကုိ အတူရွာေဖြေနၾက တာျဖစ္တယ္။ အေျပာင္းအလဲမွန္သမွ်ကို က်ေနာ္တို႔စိတ္၀င္စား ေနၾကပါ တယ္ဗ်ာ။ အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင့္ လူခ်င္းေ၀းေနေပမယ့္ တိုက္ပြဲက မေ၀းပါဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ဟာ ျပည္တြင္း ကဗ်ာေတြကို ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္သလို မပတ္သက္သလို ေက်ာခုိင္းေနၾကတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကို ဒီသစ္ေတာ္ပင္ရိပ္ ကဗ်ာရင္ခုန္သံစကား၀ိုင္းက သက္ေသထူေနပါတယ္ဗ်ာ။ ထပ္ေျပာရရင္ သက္ ေသျပ လိုက္တာပဲဗ်ာ ... ဟုတ္လား။